Leven zonder wc valt nog best wel mee.

Wij lopen weer achter! 
Ons laatste blog verslag was van 19 maart.. Nu is de eerste week van april al weer voorbij!

Ondertussen zijn wij alweer bij ons volgende adres aangekomen. (Lillooet). 
Hier zullen wij tot het eind van de maand blijven. Ik vertel zometeen meer over hoe het hier is... Maar eerst nog even een paar leuke dingetjes over de tijd bij Judy.

Op haar ranch hebben ze allemaal leuke voertuigen. Voordat wij naar Tatlayoko gingen reden wij altijd met de snowmobile naar de barn (de plek waar alle dieren zijn), maar nu is alles al een stuk warmer en is het meeste van de sneeuw al weg! Dus konden wij nu weer met de quad op weg. Alhoewel.... het is niet echt een quad en ik weet ook niet hoe ik het precies moet noemen. "Het" heet een "Ranger" en lijkt een beetje op een golf-karretje, met 6 wielen en een grote open laadruimte. Het is wel een leuk ding, gaat behoorlijk snel, en is geweldig om mee door de modder te scheuren. 
Toen Judy voor een lang weekend naar haar ouders ging, en wij dus alleen op de ranch waren, gingen wij naar Amber voor een games night met de "Ranger". Het had die dag net weer gesneeuwd. (de lente was nog niet helemaal zeker van zijn zaak...) 
Op de weg lag dus een vers laagje sneeuw en daar onder ijs..!! 
De 7 kilometer lange rit was dus nog best uitdagend. 
Vooral met de wat hogere heuvels had het karretje behoorlijk moeite om de snelheid te behouden om boven te komen. Op de openbare weg was het niet zo'n probleem aangezien die goed open wordt gehouden. (ja een openbare weg... maar we zijn weer geen ander voertuig tegen gekomen) 
Maar toen kwam de 2 kilometer lange uitrit van Amber.... 
Ergens op het einde van de uitrit was er een grote heuvel waar wij ons al een beetje zorgen over maakte... En jawel hoor! Het karretje stopte ongeveer 5 meter van de top. 
Gelukkig gleden wij niet achteruit. Maar het karretje was veel te zwaar om te duwen. 
Dus had ik geprobeerd om een stuk terug te rijden en dan met een hele harde "aanloop" de top te berijken. 
Maar weer op de zelfde plek kwam het karretje tot stilstand. Hoe ver ik ook het gaspedaal indrukte, op een bepaalde snelheid hadden de wielen geen grip meer. 
Toen had ik het idee om in de laadbak te klimmen om "wat meer gewicht op de achterwielen te hebben". Toen ik daar in de achterbak stond hoorde ik Rosalie opeens zeggen: 
"heey.. ik denk dat hij nog niet in 4 wiel aandrijving staat"
"Klik"
En ze reed de heuvel op... ;)

Elke ochtend molken wij de koe met de hand. Blijkbaar vond Blotchy (de koe) ons erg fijn aangezien ze altijd een stuk meer melk gaf als wij molken dan als Judy het zelf deed. Dat komt waarschijnlijk doordat wij samen melken en ze dan minder ongeduldig is en daardoor laat ze de melk dus beter naar beneden. (in plaats van "vast" te houden door spieren aan te spannen) De dag dat we van Tatlayoko terug kwamen was ze blijkbaar ERG blij aangezien ze toen bijna 4 Gallons (16 liter) melk gaf!! 3 Gallons was normaal het limiet.

In judy's huis staan een aantal opgezette dieren en huiden. Ze zijn namelijk zelf ook jagers die naast het vlees ook de huiden willen gebruiken. Ik vind opgezette dieren mooi om te zien (aangezien je ze levend vaak niet van zo dichtbij kunt bestuderen). Jagen is in Nederland niet populair en zelden nemen mensen een kijkje "in" een dier. Ik vind het interessant en heb in mijn tijd in Canada er al heel wat over geleerd. In het weekend dat Judy bij haar ouders was heb ik informatie opgezocht over hoe het opzetten van dieren gaat. (Taxidermy) Het blijkt niet zo moeilijk te zijn als ik in eerste instantie had gedacht. 
Ik dacht toen bij mijzelf... "het zou toch gaaf zijn als ik Judy zoiets kon geven voordat wij hier weg gaan".

Project Eekhoorn:
Als je het hier niet mee eens bent respecteer ik je mening. 
Dit zijn de redenen waardoor ik er persoonlijk geen verkeerd gevoel over heb: 
-De desbetreffende eekhoorn is op een "humane" manier gedood en volgens de Canadese jacht regels.
-Het vlees en de huid is gebruikt.(waar normaal gesproken alleen het vlees wordt gebruikt.)
-Het heeft voor mij veel educatieve waarde gehad. 
-De populatie eekhoorns is niet geschaad. (er zijn hier heel veel eekhoorns...overal. je hoeft maar 5 minuutjes in de achtertuin te staan en je hebt er dan meestal wel 1 of meer gezien.) 
In Nederland is een eekhoorn speciaal en beschouwt men het als een schattig diertje. In Canada noemt men het een boom-rat. Dit verandert natuurlijk niets aan de onschuldigheid van het dier, maar wel dat het verhaal hier waarschijnlijk wat makkelijker te vertellen is.

Afijn.. Ik had een dode eekhoorn die ik ging opzetten. 
Er zijn verschillende manieren om dat te doen. 
Aangezien ik geen "professionele" materialen had, moest ik maar creatief zijn. 
Eerst had ik de huid er af gehaald. (dat is alles wat je voor een opgezet dier gebruikt) en goed schoongemaakt. Toen moest ik mijn beeldhouw kunsten tevoorschijn halen. Uit een stukje "vulmateriaal"(dat vaak in dozen zit om breekbare spullen veilig te houden) had ik de ruwe vorm van het hoofdje na gemaakt. Het lichaampje maakte ik van een lapje stof omwikkeld met tauw waarin 3 ijzerdraadjes waren gewikkeld. De uiteinden van 2 ijzerdraadjes gingen door de 4 pootjes om ze stevig te maken, de uiteinden van het andere ijzerdraadje waren voor de staart en het hoofdje. Om de pootjes op te vullen gebruikte ik stukjes spons. Het mondje heb ik dicht genaaid (want anders zag je het vul materiaal) En hetzelfde heb ik gedaan met de gehele buik waar ik in het begin het "karkas" door uit heb gehaald. Voordat ik alles had dicht genaaid had ik de huid echter goed gezout zodat het kan drogen en niet gaat rotten. 
Het eekhoorntje kwam figuurlijk vanuit een lapje huid weer helemaal tot leven! 
Maar er miste nog iets cruciaals.. 
De ogen... 
In ieder filmpje die ik had gezien moest je de glazen kraal oogjes online kopen. 
Maar dat was geen optie voor mij... Dus moest ik maar creatief zijn. 
Gelukkig hebben ze in de schuur heleboel verschillende spijkers. En een bepaald soort had precies de juiste ronde bovenkant. (dezelfde grote als het oogje) 
Ik had toen een gedeelte van het spijkertje afgeknipt, de bovenkant zwart gemaakt met een permanent marker en het toen in het vulmateriaal gestopt. Net echt! (een eekhoorn heeft zwarte kraal oogjes.)
Om het af te maken wou ik een druppeltje 10 componenten lijm (dat ik gebruik om vliegen voor vliegvissen mee te maken) er op doen om een "glazen koepeltje" op het oogje te maken... Maar dat zat in de koffer die we bij Amber hadden achtergelaten. (ondertussen hebben we de koffer wel weer)
De eekhoorn was toen in principe af, maar hij had nog een mooi stukje hout nodig om op te staan. Uit het bos had ik toen een mooi stukje hout gehaald die ik op een vlak stukje plan heb geschroefd. Daarna een aantal gaatjes geboord in de "tak" waardoor de ijzerdraadjes gingen... Voila! 
Ik had niets verteld tegen Judy over mijn "projectje". En toen Rosalie en zij naar de stad waren had ik hem gewoon in het raamkozijn gezet. 
Rosalie zag hem het eerst maar verklapte het nog niet. 
Het duurde ongeveer een half uur voordat ze naar de kachel ging om een stukje hout er op te gooien.... ze op keek... 
WAAAAAAAAAAAAAAA 
Ze dacht eerst dat er een grote rat haar op een halve meter afstand zat aan te kijken. (wat niet ver van de waarheid was) 
Maar ze zag uiteindelijk dat het was opgezet. 
Toen moest ze heel hard lachen en was ze er super blij mee. Als er nu mensen op visite komen verteld ze dat verhaal. We zullen een foto van het eindresultaat bij het blog plaatsen.

Jagen is niet het meest populaire onderwerp in Nederland... Maar vuurwapens is het nog minder. Maar ach.. Wij zijn hier in het wilde westen.
Judy heeft veel (heel veel) geweren en pistolen. En ze had een keer voorgesteld om bij Amber thuis (bij hun "target range") te gaan schieten. Op 1 april (geen grapje!) was het zo ver. van de 13 revolvers en pistolen namen wij 4 revolvers en een pistool mee naar Amber. 
Liam en een nieuwe workawayer James gingen ook mee. 
We begonnen met de kleine .22 kalibers. Ze had een revolver en een semi-automatisch pistool mee genomen. Na ieder schot moest de haan van de revolver weer worden gespannen voor het volgende schot, waar de semi-automatische gewoon zo snel kon schieten als je de trekker kon overhalen. Rosalie die nog niet eerder echt wat met schieten had gedaan liet een nog niet eerder talent zien. Met meer schoten raak dan mis was het voor haar een groot succes. Omdat de .22 kogels relatief goedkoop zijn konden we daar veel van schieten. Daarna haalde Judy 2 revolvers in het kaliber .357 uit de auto. We schoten met .38 special kogels die ook in dit kaliber passen aangezien die minder kruid hielden dus goedkoper waren en meer geschikt voor "target practice". Dit is al een behoorlijk groter kaliber wat duidelijk te merken is in de terugslag. Éen van de revolvers was een zo genaamde "lady smith", een Smith & Wesson die een kleiner handvat heeft speciaal voor een vrouwen hand. Dat was wat ongemakkelijk voor mijn relatief grote hand. 
Toen kwam te "grand finale".... De .45 colt...... 
Dat is bijna het grootste kaliber voor handvuurwapens.
Toen ik de kogels zag moest ik wel eventjes slikken.. (ze zijn zo groot als de laatste 2 kootjes van mijn pink)
Bij elk schot kwam er een vuurstraal uit de loop die bijna zo lang was als de loop zelf. Judy zij eerst dat die revolver behoorlijk ongemakkelijk aanvoeld aangezien die zoveel terugslag heeft maar dat vond ik uiteindelijk behoorlijk mee vallen. We hebben een aantal filmpjes en foto's die toch best wel een beetje stoer zijn. Alhoewel vuurwapens levensgevaarlijk zijn als er verkeerd mee wordt omgegaan zijn ze toch stiekem best leuk om een midagje op doelwit bordjes te "plinken". 
Met een geheel nieuw ontzag voor Rosalie (natuurlijk een beetje overdreven) ;) gingen we weer naar Judy. 
We zouden het beide zo nog een keer doen.


Toen was onze laatste week bij Judy alweer bijna voorbij
Het plan was toen dat wij op donderdag 3 april naar Lillooet gingen.


Maar ik moet nog een klein stukje terug in de tijd... Naar maandag 31 maart. 
Judy moest die dag wat werk doen in Merrit. (waar ze een glas bedrijf hebben) En wij mochten mee! 
Eerst gingen we naar Kamloops, ongeveer 3 uur rijden, waar ze een docters afspraak had. Ze zette ons af bij "Value Village" wat een tweedehands winkel is, en Wyatt ging ook mee. 
Ongeveer 70 % van alle spullen daar waren kleren dus dat was voor Wyatt niet zo interessant... Dus het moment dat zijn moeder weg reed vroeg hij: 
"Waar is mama?"
En hij begon keihard te huilen.... 
Uit mijn ooghoek zag ik wat speelgoed aan de andere kant van de winkel! 
Dus ik samen met hem snel in die richting. 
Komen wij een medewerkster tegen die zei:
"Die ziet er niet zo vrolijk uit". (scherp opgemerkt mevrouw...)
Toen merkte Wyatt ook het speelgoed op. 
Midden in de zin, "I want my Ma..." hey speelgoed. 
Stilte... grote oogjes.. en hij was al ver in zijn speelwereld met een graafmachine die op de plank stond. Judy had ons wat geld mee gegeven zodat we ook een klein speelgoedje voor hem konden halen. 
Dus ik ging samen met hem speelgoed bekijken terwijl Rosalie op broeken jacht ging. 
Uiteindelijk had ik een leuk "Duplo" doosje gevonden met een boerderij erop gebouwt in de vorm van de letters "barn". daar zaten dan dieren in die ook weer uit letters bestonden maar wel echt op het dier leken! Het was voor hem én leuk én leerzaam. 
Maar toen moesten wij nog ongeveer een uurtje doorbrengen in de winkel... 
Dus toen ben ik maar op speurtocht met Wyatt gegaan. 
Natuurlijk kwam ik meteen de medewerkster weer tegen.. 
"Die ziet er nu vrolijk uit". 
Ik wijs naar het stukje speelgoed in het karretje. 
Geen verdere uitleg nodig.
Af en toe begon Wyatt weer te huilen en te vragen waar zijn mama was. 
De beste manier om hem stil te krijgen was toen om een lang verhaal te vertellen en daarna vraagjes aan hem te stellen over een ander onderwerp dan mama. Ik vond het af en toe best lastig, want je krijgt dan natuurlijk allemaal rare blikken naar je toe geworpen. 
Zo van: Hebben ze dat kind ontvoerd ofzo? 
Na een tijdje werd hij moe van het rondrennen en kon ik hem eindelijk in het zitje op het karretje doen. Rosalie had ondertussen al een drietal broeken gevonden die er nog zo goed als nieuw uitzagen. En dat mag ook even gezegd worden, Het is moeilijk te zien dat het tweedehands is aangezien ze geen spullen verkopen die vies of kapot zijn. 
Uiteindelijk ook nog een paar boeken gekocht en toen was Judy er weer. (PHIEW!)

Toen gingen wij op weg naar Merrit, ongeveer een uurtje rijden. Daar zijn we toen nog een tijdje in de stad geweest terwijl Judy haar werk deed in de "shop". Het was die dag schitterend weer en wij liepen lekker in onze trui rond. De temperatuur was ongeveer 18 graden en een wereld van verschil met waar we vandaan kwamen. (wat 4 uurtjes rijden niet kan doen).
Merrit en kamloops zijn een stuk droger dan Lac La Hache. En ze hebben er ook ratelslangen enz. (zorgt vast weer voor interessante reacties van bezorgde familie leden..) ;)
In Merrit heb ik ook weer mijn visvergunning verlengd voor een "jaar". Toen ik hem kocht was ik er vanuit gegaan dat ik er een heel jaar mee kon doen... Maar blijkbaar verloopt de vergunning altijd op 31 Maart.. In welke tijd van het jaar je het ook koopt. Grrrrrrrrrr


Op de terug weg gingen wij iets heel speciaals doen! 
Aangezien zij de koe niet meer kan melken als wij weg gaan heeft ze wat kalfjes nodig die het werk voor haar doen. Dus wij hadden een afspraak bij een melkboerderij in Ashcroft om 2 kalfjes op te halen. Éentje zou dan in een hondenkennel in de achter ruim gaan. (hoe noem je de achterkant van een pick-up?) en ééntje zou naast Wyatt op de achterbank komen te liggen. Op een zeil zodat de stoelen niet helemaal onder gepoept werden en met 3 benen aan elkaar gebonden zodat het niet kon opstaan. Maar toen we daar aan kwamen vroeg de boer of ze misschien "dat" derde kalfje ook nog wilde kopen. Dit kwam Judy erg goed uit aangezien dat nog beter is voor de koe.. Maar we hadden niet echt meer plek in de auto... 
Dus ik stelde voor dat ik het wel op mijn schoot kon nemen.
Zo reden wij uiteindelijk 2 uur lang terug naar de ranch. We hebben grappige foto's en het was een rit die ik nooit zal vergeten! Viva la Ranch life :)


Donderdag 3 april zou Amber ons weg brengen naar Lillooet. Maar omdat haar gasten onverwacht wat langer bleven hadden we met elkaar besloten dat we het naar vrijdag zouden verplaatsen. Toen Amber ons vrijdag kwam ophalen hoorde wij dat die wijziging een kleine ramp had voorkomen! 
Donderdag was amber eerst even buiten bezig geweest. Toen ze in het huis wilde lopen merkte ze een raar knetterend geluid op. Het kwam uit de oude schuur... 
Toen ze in de schuur keek waren er al 2 meter hoge vlammen druk bezig het droge hout en stro op te eten. 
Samen met de workawayers hebben ze het uiteindelijk uit gekregen. 
In de schuur waren op dat moment een aantal mama varkens! Ze hadden gelukkig al hun biggetjes op tijd naar buiten gestuurd maar het was slecht voor hun afgelopen als Amber er niet zo snel bij was geweest. (waarschijnlijk in de eerste paar minuten van het ontstaan)
wat bleek, er was door een mama varken stro in een van de hitte lampen geduwt, de er zijn om de biggetjes warm te houden. Amber wist dat dit kon gebeuren en had als voorzorg de hitte lamp in een grote plastic emmer geplaatst, maar toch kon het de brand niet voorkomen. 

Dus Amber heeft ons helemaal naar de host in Lillooet gereden. Af en toe stopten wij bij een plek die het waard was om wat beter te bekijken of om wat lekkers te halen voor onderweg. 
We kwamen nog op een geweldig uitkijkpunt waar een afgrond van ongeveer 200 meter was en daar beneden een paar kleine meertjes en bomen met een rivier er doorheen. Een "bald eagle" was daar rond aan het vliegen en wij konden hem heel mooi van boven zien. (ik wel een beetje hoogtenvrees) Ook zijn we bij Seton Lake geweest. Het googelen waard! Het uitzicht is daar als van een anzichtkaart. En wat mij toen pas echt op viel... Het was groen! Overal was er al groen gras. Waar we vandaan kwamen was het nog allemaal geel/bruin en smurrie maar hier was het al vollop lente!


Vanuit Lillooet hadden wij een route beschrijving gekregen van de host om bij hun plek te komen. Die was heel duidelijk en wij vonden al snel de goede weg. Maar waar die ons heen leide..... the middle of nowhere! Eerst ging de weg over op een grindpad. Dat pad werd steeds smaller. Toen gingen we de bergen in.... En daar waren wij opeens in een kleine gemeenschap met her en der huisjes. Eerst nog even bij de buurman de laatste richtingaanwijzingen gevraagd, en bestemming bereikt! 


We werden begroet door Swamp. (hij heet volgensmij Jonathan, maar iedereen noemt hem Swamp) Hij heeft ons toen een kleine rondleiding gegeven en onze cabin laten zien. Deze cabin is wel een stukje minder luxe dan we gewend waren bij Doug en Pat. Het is gewoon een soort van schuurtje met een kacheltje, een drumstel en een twee persoons matras op de vloer. Eerst dacht ik wel dat het best lastig zou zijn om hier comfortabel in te leven. Maar dat valt hardstikke mee en wij hebben het ondertussen heel erg naar ons zin in ons kleine knusse cabinnetje.
Wat wel heel erg wennen is, is dat ze hier geen wc hebben! 
Om te plassen loop je gewoon naar het dichstbijzijnde groepje bomen en voor de grote boodschap is er een "outhouse". De voorkant van het outhouse is compleet open, dus je kan gewoon iemand zien zitten als je van die kant aan komt lopen... Maar het is wel leuk om van het uitzicht te genieten terwijl je druk aan het downloaden bent. 


Het is wel heel gaaf dat hun het stroom laten opwekken door het beekje in de buurt. 
Het huis is ook met strobalen gebouwt en geplaveid met aarden-smurrie. En het is een geweldig mooi huis! Met veel mooi hout dat allemaal uit de omgeving is gehaald. Het heeft hun wel 7 jaar gekost om het te bouwen.. Maar dan hebben ze ook wel wat. Het drinkwater komt uit dezelfde beek waar de stroom wordt opgewekt en is onezuiverd gewoon glashelder en SUPER lekker. Ze proberen hier zoveel mogelijk "met" de natuur te leven en het zijn kortom gewoon hele gezellige hippies. 
Gillian, Swamps vrouw heeft een kruidenwinkel waar ze zalfjes en kruidenthee enzo verkoopt. Elke morgen drinken wij haar thee en het is beter dan je ergens in een supermarkt kan kopen! 
Ook geeft ze les in "Nia". Dat is een soort dansen dat een aantal verschillende stijlen in zich heeft waaronder karate moves etc. Heel leuk en gezellig om wat lichaams oefeningen te doen!

Wat af en toe wel lastig is, is dat het hier het seizoen voor teken is. (je weet wel... die kleine bloedzuigende, lyme ziekte verspreidende beestjes) 
We halen er dagelijks vaak wel 1 of meer van ons lichaam, en ik had er al eentje gehad die zich aan mijn bloed te goed had gedaan. Als we de paarden borstellen halen we er vaak wel een stuk of 7 per paard van hun af... Maar dat is nu eenmaal zo in deze omgeving en het maakt gewoon dat je af en toe je lichaam moet checken. En het klinkt natuurlijk niet fijn, maar wij zijn er ondertussen al aan gewend.. En we zijn hier pas net een week!

Wat wij hier tot dusver is gedaan is, compost maken, paardenpoep oprapen (dat we voor compost gebruiken, groentes planten, hop plantjes planten (voor bier) en maarliefst 700 potjes, een paarden omheining bouwen en dingetjes opruimen. 
De werkdagen zijn hier behoorlijk rustig. We komen vaak niet voor 8 uur ons bed uit en gaan daarna nog uitgebreid ontbijten. Meetal is het vaak rond kwart voor 10 dat we pas echt aan het werk gaan. Ze vragen ons heel vaak of we even rust willen nemen en we of we een keer een dagje vrij willen. Heel fijn! Wij hebben het hier enorm naar onze zin en leren allemaal leuke dingen over tuinieren. 



Dit was het weer voor even. Ik hoop dat ik dit verslag over kan plaatsen op de computer in het huis, want die is de enige met internet. Wij hebben hier dus geen Wifi en kunnen dus NIET whatsappjes ontvangen en waarschijnlijk ook niet skypen.