It's Brownie Time!

Vandaag is het alweer precies 3 weken geleden dat we in Canada zijn aangekomen. En wat gaat de tijd hier snel! Voor we het weten is er alweer een week voorbij. Een week met VEEL nieuwe ervaringen en ontdekkingen.

Omdat ons laatste reisverslag al een tijdje geleden is begint dit verhaal op zondag 14 Juli. (zondag 2 weken geleden.)

Die dag stond een bezoek aan Helena lake in de planning. Dat is het tweede gastgezing/project waar we eind October naar toe gaan. Toen we daar aankwamen kwam er als eerste een klein biggetje keihard op ons afgerend. En ja, dat is even schattig als je nu waarschijnlijk in gedachten voor je ziet. ;) Kort daarna kwam een vrouw op ons toelopen die niemand anders dan @mber kon zijn. (ze schrijft haar naam altijd zo op het einde van een e-mail.) Daardoor wisten wij ook dat het Amber was omdat ze gelijk heel vrolijk en super enthousiast begon te praten. Precies zoals ze dat altijd in de e-mails deed. Ze zag dat wij al het biggetje hadden ontmoet die Emma bleek te heten. Emma had een afwijking aan haar snuitje waardoor ze niet bij haar moeder kon drinken. Daardoor werd ze met de fles gevoed en was het een soort van huisdiertje geworden. Behalve dan dat ze niet in huis mocht komen en altijd bij de geiten sliep. Ze dronk ook alleen maar geitenmelk en ze hadden ook een geit die alleen maar koemelk dronk.

Rosalie en ik keken elkaar even aan en beseften allebei dat we hier nog een bijzondere tijd tegemoet gaan. :P

Na eerst even vlug het terrein over te zijn gelopen gingen we naar hun huis toe. Ze had ons al verwacht en de tafel stond al vol met lekkere hapjes. Het meeste was gemaakt van zelfgemaakte zuivelproducten. En haar specialiteit... GEITENKAAS! Nergens in Nederland kun je geitenkaas kopen die zo lekker is als die ze daar maken.. PERIOD! mmmm het was alleen maar het voorafje maar je kon er ook gewoon niet van afblijven. één van de workawayers (dat zijn wij zegmaar ook) die voor de zomer bij Helena lake is had een heerlijke yoghurt saus "iets" gemaakt dat best wel hetzelfde als Tzatziki smaakt. Ze weten hier wel wat lekker eten is!

@mber is een heele openhartige vrouw, en vroeg ons of wij wat zelfgemaakt bier konden ophalen uit de schuur zodat we gelijk konden zien hoe het daar uitziet en stuurde één van haar zoontjes mee om het uit te leggen. Ik weet niet meer hoe het jongetje precies heete maar ik noem hem maar "meneertje druk druk en bijdehand". Hij is ongeeer 5 jaar oud en de helft van een ééneiige tweeling. (als je het zo schrijft.) Zijn broertje lijk wel op hem maar daar houd het ook op. Die is namelijk super verlegen en rustig. ;)

Wij gingen dus bier halen samen met "meneertje druk druk en bijdehand". Hij had ons nog nooit eerder gezien maar begon al heel veel verhalen te vertellen wat hij en zijn broers allemaal deze zomer al hadden gedaan. Daardoor kon je wel zien dat hij wat ervaring had met hoe je kennis maakt met vreemde mensen. Toen we 2 groote kannen donkerbruin bier hadden gevuld en weer terug kwamen in de huiskamer begon het daar langzaam vol te stromen met mensen. Op helena lake ranch zijn er namelijk in de zomer 2 stacaravans en een huisje beschikbaar voor de workawayers, en dit jaar had ze 2 stelletjes. We maakten kennis met een Stel uit Duitsland, een stel uit Spanje en iemand uit Australië. Toch leuk al die nationaliteiten! ;). De rest van de avond bestond uit gezellig kletsen en zelfgemaakte pizza (met geitenkaas!) eten.

Als ik zo elke dag ga beschrijven die daarna is gekomen, tot op de dag van vandaag... dan vallen mijn vingers eraf voordat ik klaar ben...

Toch begin ik bij de volgende dag omdat daar iets gebeurde wat ons toch wel bij zal blijven. ... die ochtend gingen wij helpen om wat spullen uit de garagebox van Grandpa (Douglas vader) te halen. Natuurlijk lag alles helemaal achterin en moest alles wat er voor stond opgestapeld (tot het dak!) eerst naar buiten. Dit kostte een aantal uurtjes en toen we daarmee klaar waren was het al tegen etenstijd. Dus wij opweg naar een cafetaria genaamd "the hungry bear" om middag te eten. Maar terwijl we op de snelweg rijden zie ik uit mijn ooghoeken een groote bruine flits en daarna een mega groote knal waardoor de hele auto heen en weer schudde. De bruine flits was een hert. Voor Douglas was dit al de 3e keer in zijn leven dat dit was gebeurd, en er zijn hier maar weinig bestuurders die het niet hebben meegemaakt omdat er zoveel herten zijn.. Maar waarom juist nu wij in de auto zitten! :( 2 dagen daarvoor hadden wij al heel wat verhalen gehoord over ongelukken met herten omdat de gasten die ons toen bezochten er net ééntje hadden meegemaakt. Dat allemaal dus nog vers in onze gedachten, had ik er zelfs nog over na zitten denken in de auto voor het ongeluk. Het was een behoorlijke klap en er zaten ook flinke deuken in de auto. ik moet er niet aan denken hoe het zou zijn als je in een gemiddelde nederlandse auto (die toch een keer zo klein zijn als die van Douglas) een hert tegen komt. Het hert heeft het niet gered, voor de rest zeg ik daar niet zoveel over. Het was een verschrikkelijke ervaring. het voelt ook zo compleet zinloos als dat het juiste woord er al voor is. Nadat we bij "the hungry bear" waren aangekomen heb ik er met Douglas nog even over gepraat. Ook of je het hert mee mocht nemen om het zo het vlees nog te kunnen benutten. Maar Douglas vertelde dat dit verboden was omdat ze dan bang waren dat mensen met opzet herten aan zouden rijden. Dit kon ik wel begrijpen, maar op de snelweg........

Die dag zijn we aan ons 2e project begonnen waar we nogsteeds mee bezig zijn. De Groententuin. Het werk bestaat uit "compost"aarde in het daarvoor bestemde perkje gooien. (wat voornamelijk mijn werk was). en heeel heeeeeeeeel veeeeeeeeeel onkruid verwijderen. Het graven was af en toe best wel zwaar en helemaal als de temperatuur naar de 30 graden gaat. Maar gelukkig hadden we regelmatig pauzes en genoeg te drinken waardoor het allemaal goed te doen is.

het weekje vloog voorbij. Met werk vanaf 9 uur tot ongeveer half 3. Daarna een beetje chillen en een boek lezen tot half 6. Eten en nog een spelletje. Bedtijd. Dat is toch wel een beetje het ritme die we doordeweeks hebben, met tussendoor paardrijden en af en toe een bezoekje aan het meer.

Toen we donderdag 16 Juli in de tuin aan het werk waren hoorde we op de radio dat er in Williams Lake de RCMP musical ride was. Wij hadden geen idee maar Pat en Douglas wouden er graag heen en vroegen ons of we mee wilden. Wij willen graag aan de "comunity events" meedoen dus we stapte graag in. We kregen te horen dat de nationale politie ook wel RCMP (Royal Canadian Mounted Police) een soort optreden gingen doen. Het kwam er een beetje op neer dat een speciale eenheid politie mensen was getraind om in traditioneel uniform (rood vest en zwart hoed) op zwarte paarden moeiijke figuurtjes te rijden op muziek... kortom, je weet nog niet echt wat je kunt verwachten.

De rit naar williams lake duurde ongeveer een uurtje. Aangekomen in de stad zag ik een verkeersbord waarvan ik niet zeker weet of we die wel in Nederland hebben.. Namelijk een bordje met 2 botsende auto's waarbij stond dat op dit weg gedeelte veel ongelukken gebeuren.

Aangekomen bij het terrein waar ook de jaarlijkse rodeo plaatsvind gingen we eerst bij de paarden kijken die aan de "musical ride" zouden meedoen. Het waren allemaal volbloed mega-duure-super-groote en geweldig mooie paarden. En vooral het hun lengte maakte ze indrukwekkend. Het was die dag ook rond de 30 graden en zijn na de paarden maar snel op de tribune in de schaduw gaan zitten. Dat was om half 5 en het zou pas om half 6 beginnen. om kwart over 6 werd uiteindelijk het begin van de show aangekondigd.... Maar de RCMP's waren nog niet aan de beurt, we kregen eerst nog een hele show van 2 vrouwen rijgroepen genaamd "wild west riders" en de "Cariboo cowgirls". Die reden ook mooie patronen waarin ze elkaar nauwelijk raakten in volle galop. heel indrukwekkend. En dat was allemaal nog alleen maar het voorprogramma!

Want als verrassing hadden ze een jeugd paarden race. Hierbij was er een rijdster van 15 jaar die echt één was met haar paard zo goed als ze reed. Zij liet zien hoe alle onderdelen moesten. Zoals het barel racen waarbij je paar zo snel mogelijk om 3 tonnen in de arena moest lopen en dan over een streep rennen. Na haar waren er verschillende andere veel jongere rijders die het deden. Een paar jongetjes van 6 en 8 jaar die continu hun cowboy hoed verloren tijdens de rit. en een meisje van 5 die op een mega groot paard zat en daar in volle rengalop mee vandoor ging. Echt verbluffend om dat te zien.

Daarna was het tijd voor het hoofdprogramma de RCMP's! Ze waren met 32 rijders, en ze reden allemaal precies maar dan ook PRECIES hetzelfde. Je zou soms bijna vergeten dat het nog dieren waren. De hoofdcommandant vertelde hoe de paarden voor de musical ride werden getraind en gesellecteerd. dit jaar hadden ze een groote groep paarden die voor het eerst in de musical ride reden. Tijdens het optreden was dat soms kort te merken als er eentje net niet helemaal gelijk ging wat volgens Douglas niet eerder had gezien. (dit was zijn derde musical ride). Het was best bijzonder dat wij dit konden zien aangezien de laatste keer dat de musical ride in British Columbia was alweer 5 jaar geleden was. Het was een geweldig optreden en soms vroegg ik mezelf af of het wel mogelijk was wat ik daar zag. Op het einde moesten we allemaal gaan staan voor het Canadese volkslied. Waarbij je gelijk weer weet dat je een buitenlander bent aangezien ik en Rosalie als enige niet meezongen. :)

Misschien had je als lezer al het vermoeden dat dit verslag niet op 1 dag is geschreven. Ik geef het toe en bevestig dan de vermoedens. ;) I call it a day! Morgen weer een dag.

Goedemorgen! Vandaag is het dan écht zondag. XD De dag begon al om 7 uur omdat Rosalie met 2 andere vrouwen een buitenrit zou gaan maken. Maar ze komt net weer binnengelopen met het nieuws dat 1 van de vrouwen pas om 1 uur kan, dus de rit is uitgesteld. Het weekend gebruiken wij altijd om onze wasjes te doen, Cabin op te ruimen, relaxen en skypen met het thuisfront. Omdat skype hier via een speciale sateliet verbinding gaat kunnen wij maar 1 keer per week skypen omdat het anders te duur is voor het gastgezin. Vandaag staat een gesprekje met huize Tuk in de planning. Twee weken geleden was ons eerste skype gesprek met de moeder van Rosalie en de week daarop met mijn fam. Is echt superleuk dat je elkaar nog kunt zien en spreken terwijl je aan de andere kant van de wereld zit.

Maar waar was ik gebleven gisteren... Vrijdag 19 Juli. (het schiet ook niet op, en vrees dat dit een erg lang verslag wordt) :P

Shop until you drop was het thema van die dag. We gingen namelijk naar Kamloops, een groote stad op ongeveer 2 en een half uur rijden. We hadden hier al naar uitgekenen aangezien we een lijstje hadden voor wat spulletjes die we nog wilden hebben. De rit er naartoe was erg gezellig aangezien wij samen met Grandpa achterin zaten en hij ons allemaal leuke verhaaltjes over de omgeving kon vertellen. De snelweg waar we op reden begon bij 100 mile house en uiteindelijk kwamen we bij 8 mile house uit. We vroegen ons al af waarom al die plaatsjes gewoon simpelweg een getal en daarachter "mile house" heete. Grandpa kon ons uitleggen dat dit de weg van de Goldrush in Canada was waarvan Kamloops het begin en de dichstbijzijnde stad waar wij bij wonen bijna het eind is. Elke nederzetting op dat pad gaf dus de afstand aan hoever die van het begin was. leuk weetje! :) Daarna wees hij een heuvel aan en vertelde dat een vrouw daar vroeger haar herberg had. Ze ontving daar ook veel goud delvers en vermoorde die dan om hun opbrengst te stelen. Uiteindelijk kwamen de dorpelingen daar achter (nadat ze rond de 67 mensen had vermoord!) en hingen haar op. Maar het goud had ze in potten versprijd over een heel groot gebied en niemand weet tot op de dag van vandaag waar ze zijn gebleven, behalve van 1 pot die bij het bouwen van het nabij gelegen vliegveld werd gevonden.

Later op de reis zei Douglas opeens.. "we enter rattle snake country". En we zagen opeens dat alle naaldbomen op de heuvels hadden plaatsgemaakt voor droog gras. We waren in woestijngebied en van de een op het andere moment in een heel andere wereld leek het wel. Toch merkte we daar weinig van toen we de stad in reden, want een stad is een stad. We hadden toen even gelunched bij Milestones (een behoorlijk chique eetcafé) waarna Douglas ons bij "the mall" dropte en pat en grandpa ging wegbrengen. Pat had een sollicitatie gesprek en grandpa (die eigenlijk Jack heet) ging voor een aantal dagen bij een vriend op bezoek en moest op het vliegveld worden afgezet. Hij komt vandaag weer terug.

Dus wij stonden voor een best wel groot winkelcentrum en verwachten min of meer allemaal leuke meer Noord Amerikaanse winkeltjes. Maar al snel kwamen we erachter dat het niet veel verschilt met nederland.. Heel veel kleding (vooral voor vrouwen) en een aantal smartphone/laptop etc winkeltjes. Wij hoopte stiekem op een Mall waar je echt van alles kunt kopen, zodat wij ook onze rijlaarzen konden scoren die we hard nog hadden voor het paardrijden. Maar dat zat er daar dus niet in. Wat ik wel een leuk winkeltje vond was "the house of knives". Een winkeltje gespecialiseerd in messen en alles wat er bij en omheen hoort. Daar kwam ik erachter dat werpmessen (dubbelzijdig lemmet) niet verboden waren in Canada. Opeens zag ik de mogelijkheid om mijn oude tijdverdrijf weer op te kunnen pakken en ik keek Rosalie smekend aan. Aangezien ze ook niet zo duur waren... Heb ik ze gekocht. (zie mijn ouders in gedachten heeeeel diep zuchten) ;) Daarna zijn we nog naar een boekenwinkeltje gegaan. Eigenlijk best wel het zelfde als bij ons de Bruna maar ze hadden toch wel wat andere tijdschriften. Waar in nederland vooral roddel en mode tijdschriften de toon bepalen was er daar ook ruimte voor outdoor en vliegvis bladen. Ik heb daar 2 tijdschriften gehaal genaamd "the frontiersman"en "the backwoodsman". ze gaan over allemaal leuke dingetjes om te weten als je in de natuur bent, en na wat dingetjes aan Rosalie voor de hebben gelezen wou zij ze ook lezen want ze vond het wel interessant. Rosalie had het boek Catching fire (het vervolg van The hunger games) gekocht en een meidenblad. Toen we ons weer bij Douglas en Pat voegden lieten wij onze koopjes zien. We kregen toen te horen dat hun de hele serie van "The hunger games" thuis hadden en we hadden die dus even terug gebracht. Best wel lastig toen ik mijn naam moest vertellen. Ze spreken het namelijk uit als Freejk Groowd.

Op onze weg naar buiten moesten we nog door een soort van V&D winkel. Ik en Douglas liepen snel door maar al snel waren Pat en Rosalie verdwenen tussen de rijen kleren. Ze zijn klein genoeg om er achter te verdwijnen en wij deden niet eens te moeite te gaan zoeken. Uiteindelijk kwamen ze ook in de auto zitten en gingen we weer op weg. Pat zei op dat moment: "you never have enough shoes and purses (tasjes)." Doug en ik rolde met onze ogen terwijl Rosalie uitgelaten knikte. Waarop Doug zei: "You never have enough guns and knives" waarop de rollen waren omgekeerd. TYPISCH!

Daarop gingen wij naar een Paardrij winkel waar we misschien wel onze rijlaarzen konden halen. Na eerst wat hebben rondgekeken gingen we maar wat passen en uiteindelijk had ik hele leuke laarzen (western style) gevonden. Het stond wel een beetje raar aangezien we die dag korte broeken aan hadden en het zowieso wel een beetje een nieuwe ervaring voor mij was om zulke laarzen te dragen. Ik besloot die laarzen te kopen en ging ze afrekenen. Ik probeerde het weer met mijn bankpas maar had al weinig hoop, want bij alle voorgaande winkels werd hij ook niet geaccepteerd. Hij deed het inderdaad weer niet en ik had ook niet genoeg contant geld. dus ze hielden de laarzen achter terwijl Doug en ik even snel naar de bank 100 meter verder gingen. GELUKKIG deed mijn pas het daar wel. Maar er was wel even een awkward momentje toen ik probeerde zo snel mogelijk een dik pakketje bankbiljetten in mijn portemonnee te proppen. Het paste niet en heb het toen maar onopvallend in mijn broekzak gedaan. Weer aangekomen bij de winkel had Rosalie ook bijna haar keuze gemaakt. Er bleven nog 2 paar over waaruit ze niet kon kiezen zonder mijn mening. Uiteindelijk toch samen de keuze kunnen maken en afgerekend. (was bijna blij dat ik het meeste uit mijn broekzak kwijt was, voelde een stuk veiliger.)

Op het einde van de rit stond een outdoorwinkel in de planning. Wat heb ik mijn ogen daar uitgekeken! Ik denk dat ik daar wel de hele dag had kunnen rondlopen aangezien ze daar ALLES voor veel van mijn hobby's hebben. Maar we hadden niet veel tijd meer en waren daar met een reden. Ik moest namelijk een visvergunning hebben en een doosje pellets voor het luchtbuksje van Douglas die ik mocht lenen. Die visvergunning was wel een tegenvaller! Hij is namelijk bijna 4 keer zo duur voor iemand die geen inwoner van Canada is. Daarna was het nog een heel gedoe met mijn adres invullen aangezien wij geen straatnummers hebben en er nog een paar dingen anders zijn. Natuurlijk kon degene achter de balie de straat en stadsnamen niet verstaan en moest ik ze opschrijven. Maar ik heb mijn vergunning! Een simpel uitgedraaid A4tje waarop ik erg zuinig moet zijn.

Poeh! Dat was 1 week. Nog eentje te gaan. :P Gelukkig gebeurde daar niet zoveel in als de week ervoor en hoop ik het wat korter te houden...

Afgelopen week hebben we namelijk s'ochtends in de tuin gewerkt en gingen we in de middag met de paarden bezig. Ook moeten wij nu voordat we in de ochtend aan het werk gaan eerst Akheena (het oudste paard van stal) behandelen. De behandeling bestaat uit het schoonspuiten van een relatief oude (jaar oude) wond die nog helemaal niet goed is genezen met water en daarna rondom de wond een vlieg-afweer-zalfje smeren. Het is wel een goed begin van de dag aangezien de wond er elke dag beter uitziet en Akheena een superlief en gehoorzaam paard is om bij te zijn. Daarnaast is Rosalie begonnen om Cinder te trainen. Cinder is een zwarte arabier die vroeger ook al wat training heeft gehad. Ik ben echt super trots op rosalie om hoe ze nu al het paard volledig onder controle heeft en gisteren zelfs voorop ging bij de buitenrit.

Afgelopen woensdag was Douglas al om half 5 in de ochtend vertrokken naar zijn tweede huis in Yellowknife wat ongeveer 11 uur rijden is! We hadden dus de ochtend voor onszelf en dat was best wel chill. Die avond moesten wij eten koken aangezien Pat om half 7 thuis zou komen van haar werk (waar ze 3 dagen is geweest). We besloten om Hutspot te maken en als toetje een stukje brownie te doen die we de avond daarvoor hadden gebakken. Vandaar ook de titel want tijdens het schrijven zit ik heerlijk te genieten van een hemels stukje Brownie. :) Het was wel een beetje gek om hutspot te maken als het buiten 32 graden is, maar het is een relatief simpel gerecht en typisch hollands. Naast de hoofdingrediënten (ui,aardappel,wortel) hadden we ook wat melk toegevoegd om de aardappels wat meer tot puree te maken en wat stukjes gebakken bacon en gehakt. Op smaak gemaakt met wat peper, zout en mosterd en het geheel was erg goed te eten! Toch was alles niet opgekomen aangezien we natuurlijk een plekje over moesten houden voor de brownie! We waren eerst niet echt zeker of hij wel goed was gelukt aangezien het bakproces nogal onzeker was verlopen. Hier zul je niet snel een weegschaal tegen komen aangezien alles hier in Cups en Teaspoons etc gaat. Het omrekenen van 350 gram in aantal cups is erg moeilijk want niet alles heeft een zelfde dichtheid. Maar na wat googelen ben ik er toch uitgekomen (en een klein beetje suiker meer doet ook geen kwaad) :) Daarna hadden we braaf de oven ingesteld op 180 Graden.. Dachten we! Nee hoor, de oven staat natuurlijk in Fahrenheit. (de amerikaanse temperatuurs eenheid). dus na de brownie voor 25 minuten in de oven hebben gehad en geconstateerd te hebben dat hij nog lang niet klaar was, opperde Douglas het idee dat wij het verkeerd hadden ingesteld. 180 graden celcius is ongeveer 350 graden Fahrenheit, en dat maakt een groot verschil! Na de brownie nog voor 10 minuutjes op de juiste temperatuur te hebben gebakken zag hij er wel goed uit. We zijn niet zeker of we nou de hoeveelheid suiker niet goed hadden of dit gewoon een betere bakmethode was, maar deze brownie was de lekkerste die wij ooit hebben gemaakt!

Ik moet er nu toch zachtjes aan wel een einde aan gaan maken voordat deze zondag al weer voorbij is. ;)

Dus ik ga maar naar de dag van gisteren. We gingen een buitenrit maken voor het eerst zonder Douglas. (hij is de meest ervaren ruiten en ging normaal altijd voorop.) Nu gingen we alleen met Pat en die is alles behalve een ervaren ruiter. Ze heeft het makkelijkste paard die haar meer bestuurd dan zij het paard. Rosalie reed op Cinder voorop en daarachter kwam ik op LIttle Rose. Mevrouwtje Little Rose was die dag een echte dondersteen en probeerde in de kont van Cinder te happen en af en toe een trap te geven waardoor ik mijn handen vol aan haar had. Uiteindelijk besloten we om Pat in het midden te laten rijden aangezien zij op de moeder van Little Rose reed. Daarna ging het een stuk beter. We kozen er voor om het pad naar het nabijgelegen Whitehorse Lake te nemen. Op een bepaald punt op dat pad liggen er allemaal bomen op de weg en moesten we er een beetje overheen/omheen. Ook moesten we een stukje tussen een paar bomen door, en daar ging het voor mij een beetje mis. Ik merkte niet dat Little Rose wat te dicht langs een boom ging en toen ik het door had was het al te laat. Het zadel ging er langs maar mijn knie moest door de boom, wat uiteraard niet lukte en alles werd dus in het zadel gedrukt. Dat deed best wel beetje au en kon dus eventjes niet verder rijden. Toen de andere door hadden dat het niet helemaal in orde was zijn we daar gestopt. Ik werd helemaal wit en alles begon een beetje te draaien dus ben maar snel afgestegen en even op de grond gaan zitten. Na 5 minuutjes rust stond de wereld voor mij ook weer op zijn plek en ben ik weer opgestegen om terug te rijden. Het was opzich een lekkere rit behalve dat ene incidentje voor mij dan. Mijn been heeft een opdonder gehad en voelt nog steeds beurs, maar gelukkig is het alleen maar een spieren kwestie.

Nu maar snel aankleden en naar het huis om te skypen met Schoonvader + Fam! :) Jullie zondag is alweer bijna voorbij, ik hoop dat het daar ook allemaal goed gaat en dat de zomer net zo lekker is als hier.

Groetjes uit Beautiful British Columbia