Terug naar de stad

5.
Op het moment dat ik aan dit blog begin is dat het aantal dagen dat wij hier nog in Canada zullen zijn.

Oeps.

Toen wij nog een maand te gaan hadden had ik nog geen Moose gezien. Mijn hoop daar op begon al langzaam minder te worden, want hoe groot is de kans..
Maar deze maand blijkt uiteindelijk een hele bijzondere maand te worden, en ik zal nu gaan vertellen waarom.

Wij hadden nog een weekje in Big Lake, en onze host wou dat wij nog een aantal leuke dingen gingen doen voordat wij weg gingen.
Dus toen het mooi weer was mochten wij een lunch en avondeten inpakken, en met de kano een middag en avond het meer op.
We hadden de vishengels mee en ik vertelde aan Rosalie hoe ze het beste kon vissen. En jawel ze ving er meteen een aantal. Tot zover heeft Rosalie twee keer gevist en twee keer gevangen. :)
aangezien Rosalie in de kano voor mij zat en er bosjes achter mij waren kon ik niet met mijn vliegvis hengel vissen. Dus ik gooide het lijntje maar naast de kano in het water en "jigde" (op en neer bewegen) het eigen gebonden vliegje maar een beetje op en neer. doordat ik met mijn gepolariseerde zonnebril door de water oppervlakte schittering kon kijken, kon ik het vliegje zien. En de hongerige vis die er naar toe zwom en het op at...
Na een aantal vissen zo gevangen te hebben moest ik Rosalie even helpen want haar lijn zat in de knoop. Maar ik had mijn lijntje nog in het water liggen. En zoals je al had geraden moest ik opeens snel mijn hengel grijpen anders werd hij door de vis uit de kano gesleurd.


Later hadden we de kano aan de kant van het meer vast gemaakt op een plek waar ik eerder "wel goed had gevangen". Rosalie ging even wat foto's maken terwijl ik met de vliegvishengel (die ik vanuit Nederland mee heb genomen) ging vissen. En werkelijk waar... Volgensmij heb ik nooit zo goed gevangen. Een keer had ik 9 vissen achter elkaar gevangen voordat ik er eentje miste bij het binnenhalen en het gebeurde echt maar zelden dat er niets aan de vlieg zat. Ik kreeg af en toe bijna het idee dat als ik ze weer had vrijgelaten, ze snel achter in de rij gingen staan voor de volgende ronden.
Jammer genoeg was het wel de Squawfish die niet echt eetbaar zijn en ook niet erg actief als je ze vangt. (niet zoals de bass of regenboog forel, die in de lucht springen en met hun kop schudden) Maar desalniettemin (kanjedatzoaanelkaarschrijven?) was het een onvergetelijke middag.

Maar het ging nog leuker worden!
Aan de zijkant van het meer ligt een heel groot grasveld. (een aantal kilometer lang)
En daar gingen wij even avondeten.
Eerst wat hout gesprokkeld voor een kampvuurtje en toen een paar groene takken om het avondeten op klaar te maken.
Het kampvuurtje had ik aangemaakt met mijn firesteel en berkenbast. (je schraapt wat berkenbast tot een klein hoopje en laat dat vlam vatten met de vonken van een firesteel)
Dat is natuurlijk veel leuker dan met lucifers of een aansteker.
Toen het avondeten bijna klaar was zij Rosalie opeens: MOOSE!!
En jawel hoor, in een klein veldje achter wat bomen liep een moose.
Dat was mijn eerste blik op een moose in real life.
Maar al vrij snel liep hij weer tussen de bomen, dus wij gingen verder met het eten.
Halverwege het avondeten kwam diezelfde moose weer uit de bomen en begon naar onze kano te lopen. Heel nieuwsgierig en op zijn hoede rende die daar heen en weer en kwam elke keer een stukje dichter bij. Uiteindelijk hebben we ongeveer een kwartier de moose (eland) bekeken voordat hij over het grasveld was weg gerend. (wat heel gaaf is om te zien want ze hebben hele lange benen en als ze door het water rennen spat het heel hoog op).
Het was echt een bijzonder moment om op een grasveld te liggen met een rustig knapperend kampvuurtje, straal blauwe lucht en dan één van de geweldigste en iconische dieren van Canada te kunnen bekijken.

Voor onze laatste dag bij Sam en Jill in Big Lake hadden ze een kampvuur feestje georganiseerd.
Er kwamen wat andere workawayers die wij daar hadden leren kennen, dus dat was nog even leuk voor ons om hun te zien voordat we weg gingen.
Aan de Creek (watertje) hadden ze een perfecte plek om de bbq te houden en wat helemaal geweldig was.... 2 meter naast het eten kon ik ook vissen! ;)
Die avond was heel geslaagd. We hadden gelachen, en taart gegeten (aangezien één van de workawayers ook nog jarig was) En ik had weer heel veel vis gevangen. (8 regenboog forel, ongeveer 25 squawfish en een Bass die we hebben ge bbq't)
Rond 11 uur was het feestje af gelopen, maar toen begon de avond voor ons pas! Want natuurlijk moesten de koffers worden ingepakt en de Cabin worden schoon gemaakt. Iets waar we tot de vroege uurtjes bezig mee zouden zijn.

De dag na het feestje moesten wij al vroeg op staan. Doug zou ons al om 8 uur komen op halen.
En om precies die tijd stond hij ook voor de deur. Met zijn mega visboot want wij gingen mee doen aan de Big Lake fishing derby (vis wedstrijd).
Het was hardstikke leuk om hem weer terug te zien, want bij hun begon immers ons Canadese avontuur. Na dat we ons hadden ingeschreven zaten wij in de boot op het meer. Met ongeveer 18 graden en een lekker zonnetje was het een heerlijke dag.
Wij gingen die dag met "downriggers" vissen wat compleet nieuw was voor mij. (en waarschijnlijk ook voor jullie) waar het op neer komt:
Je hebt een apparaat naast de boot wat een soort takel is. Aan de takel zit een soort vuistgrote "kanonskogel" voor gewicht en een knipje om je lijn aan te bevestigen. Door de lier open te zetten kun je de kanonskogel met daar aan je lijn naar de gewenste diepte brengen. Als de vis dan het aas grijpt gaat de lijn uit het knipje. Omdat de hengel eerst op spanning is gebracht (dus krom gebogen) gaat die rechtop staan als er een vis aan zit. Dat is tenminste de theorie. Als de vis te klein is kan het wel eens gebeuren dat het draad niet uit het klipje gaat. daar kom ik verder in het blog nog op terug...


Voor Doug was dit de eerste keer dat hij in British Columbia op een meer ging vissen wist hij niet precies hoe het hier werkte. Hiervoor viste hij in de Noord West Terretoria. Wat één van de beste visplekken op de wereld is en ze geregeld "lake trout" van boven de 10 kg vangen.
Hier zaten niet zulke grote vissen maar toch moest op een groot meer als deze wel redelijk grote vissen zitten dachten wij...
Maar na een hele dag gevist te hebben hadden we geen vis gevangen. Wel een aantal aanbeten.
Toen we terug kwamen aan de wal ging ik even vragen wat de grootste vis was.
Wat bleek... De grootste vis was nog geen halve kilo en ongeveer 30 centimeter.
Wij hadden met kunstaas gevist wat ongeveer half zo lang was als die vis!
Weer wat wijzer gingen wij op weg naar Witt's End Guest ranch. Toch was het een heerlijke dag, en op de terug weg zagen we zelfs aan de kant van de weg een grote Moose.
(Geen in 11 maanden en 2 in een week...)


Het was erg leuk om weer alle bekende dingetjes op de ranch te zien. De hondjes waren erg blij om ons weer te zien en natuurlijk was er ook de hoog zwangere Cinder. (het paard waar Rosalie in de 4 maanden daar op had gereden) We zouden voor 2 weken bij Doug en Pat verblijven. En wij hoopten natuurlijk dat Cinder in die tijd zou bevallen. Maar ik kan nu al zeggen dat het niet is gebeurd toen wij daar waren, maar 3 dagen nadat wij waren vertokken.
Gelukkig ging alles nog helemaal goed met iedereen daar en het voelde al snel weer als 7 maanden daarvoor.

De tweede dag stond er meteen al een mooie paardrij rit op de planning. Ik reed weer als vertrouwd op Little Rose en Rosalie dit keer op een nieuw paard "Tinker" of ook wel "Tinkerbell". Het was een heerlijke rit, en ik kon ook merken dat ik dit jaar behoorlijk wat van paardrijden heb geleerd en dat daardoor Little Rose ook veel beter luisterde. Het is best wel verbazingwekkend hoe goed een paard door heeft of je zelfverzekerd ben of niet. In het begin had ik daar vooral veel problemen mee, dus die rit was voor mij een aangename verrassing.

Een week na de Big Lake fishing derby was het vader dag. Tijd dus voor de Lac La Hache fathers day (vader dag) fishing derby!
Doug had daar wel zin in dus dat weekend gingen wij er weer met de boot op uit.
Ik keek daar natuurlijk als fanatiek visser heel erg naar uit, maar geloof het of niet... Rosalie heeft nu ook de smaak te pakken! Al kon ze zelf niet mee vissen (want ze heeft geen vergunning) vond ze het wel leuk om de hengels in de gaten te houden en had ze het al een aantal keer met mij over om dit in de toekomst vaker samen te gaan doen.

Dit keer wilden wij natuurlijk wel wat vis vangen, dus we gingen eerst even wat informatie vragen. Maar de vrouw waarbij we moesten inschrijven wist niet veel en van de lokale vissers kregen we alleen wat gebrom te horen. (echt een competitie!)
We kozen uiteindelijk om met 1 groot stuk kunstaas diep op "Lake trout" te gaan vissen. Als we daar wat mee vingen konden wij meedoen voor de grootste vis. Toen we ons inschreven was er al een 14 pond lake trout gevangen. En op het einde van de dag was het record zelf 19 (8kg) pond. Jammer genoeg bleef die vis alleen een droom voor ons.
Met de andere hengel gingen wij wat ondieper vissen en met een zogenaamde "willow leaf" + "wedding band". De willow Leaf is een stuk ijzerdraad waar een aantal blad vormige stukjes glimmend ijzer op zitten die rond draaien in het water. Dit trekt de vis aan omdat het lijkt op een school jagende vissen, en dus denken andere vissen dat hier voedsel is. Achter de willow leaf komt dan de wedding band, want niet anders is dan de imitatie van een klein visje (blinkertje).

Op de ondiepe hengel setup hadden we al een aantal keer een aanbeet gehad, maar nog geen vis kunnen aanslaan. Na een tijdje besloten wij van aas te wissellen op de diepe setup (downrigger). Tot mijn verbazing haalde ik daarbij een vis binnen! Het was een Kokanee die niet zo groot worden. (ongeveer 25 centimeter) De kokanee is een zogenaamde binnenlandse zalm soort die erg lekker is. Het was niet bepaald een "gevecht" met die vis aangezien hij al een tijdje dood was en wij dus een uur lang met een kokanee hadden rondgesleept. (daar vang je grote vissen mee! maar is wel illegaal)
Wat was er nou gebeurd? De vis was te klein om het draadje uit de knip te trekken en daardoor hadden wij niet door dat er een vis aan de hengel zat.
Toch konden wij ook met die kleine vis onze naam in de competitie brengen. Elke keer als je een Kokanee binnen bracht ging je naam in een busje, en op het einde van de wedstrijd werd daar een naam uit getrokken voor een prijs.
Later op de dag ving ik nog een Kokanee op de ondiepe hengel en gingen er nog een aantal Kokanee van de haak af vlak voor de boot.
Het was weer een heerlijke dag en we hadden zelf wat vis(jes) gevangen. :)


Als werk stond er vooral veel grasmaaien op de planning. Aangezien we net na de regen periode hier aankwamen, was alles groen en groeide het met de dag gigantisch.
Ik kreeg de regie over de bosmaaier en Rosalie over het zit-maaiertje.
Bij de zit-maaier was het wel moeilijk dat wij goed moesten opletten dat er geen stenen in de weg lagen, want...daar kon die niet zo goed tegen.
één middag had Rosalie een steen over het hoofd gezien en toen deed hij het opeens niet meer.
Eerst dachten wij dat er alleen een gelijdings band er af was geschoven, maar het bleek dat de hele aandrijvings schacht was afgebroken en het maai blad (mes) was helemaal krom.
Toen we dat vertelde ging Doug hem ophalen met de vorkheftruc om er bij de werkplaats aan te kunnen sleutelen. Daar aangekomen kwamen we er achter dat de band van de heftruc was geklapt, en die vervang je zelf niet zomaar. dus daarvoor moest hij een speciaal auto bedrijf bellen. Toen ik ook nog een keer aan kwam met dat de kettingzaag niet wilde starten (was wezen bomen zagen) was Doug zijn dag niet helemaal geweldig. (en ik had respect voor hoe rustig hij er onder bleef) Toen hij hem probeerde te starten brak het aan-trek-touwtje af, tot overmaat van ramp.
Geen goede dag.
Pat vertelde ons dat het haar vorig jaar ook al een keer was gebeurd met de zit-maaier en dat het niet een geweldig ding was. Toen Doug hem de dag daarna weer had gemaakt was hij 3 dagen daarna weer stuk.
Pat was vrolijk over een groepje stenen heen gereden...


Voor wij het wisten speelde wij al weer ons laatste spelletjes avond bij Doug en Pat. Natuurlijk weer hét spel Carcasonne, en ik kon nog voor een laatste keer mijn winnaars titel opstrijken.
De dag daarna gingen wij met Pat en Jack (Doug's vader) in de auto naar Cache Creek. Jack moest naar Kamloops voor een doctors afspraak en hun konden ons naar Cache Creek brengen waar mijn neef Barrie ons kon ophalen. want de laatste daagjes blijven wij voornamelijk bij hem en zijn gezinnetje.


Op het moment dat ik dit schrijf zitten wij in Vancouver waar wij voor 2 dagen zijn verbleven in een Hostel. Vanavond gaan wij weer naar Barrie terug. Dan gaan wij hun op de 29e helpen met verhuizen en vliegen wij op de 30e terug naar Nederland. Op 1 Juli komen wij dan aan op schiphol om half 1 in de middag.

Het was hardstikke gezellig met mijn neef in de auto op weg naar Squamish. We hadden genoeg over te praten, ook omdat hij en zijn vrouw Angela 5 jaar geleden door het immigratie proces zijn gekomen, dus hij kon ons goed vertellen hoe dat in elkaar zit. Hij liet ons ook een paar geweldige locaties zijn op de weg en kregen wij dus een gratis toeristische rondleiding in het gebied.

Zo was er een rivier waar wij langsreden. Op een bepaald stuk van die rivier is het ondiep en liggen allemaal boomstammen waar je overheen kunt lopen. Daar hebben wij even rust gehouden en wat foto's gemaakt. Op een bepaald moment kwam er een grote RV (camper) aangereden. Toen zei Barrie: "Je moet niet gek op kijken als dat Nederlanders zijn".
En toen ze dichterbij kwamen hoorden we ze inderdaad Nederlands praten. Best grappig dat je overal in de wereld kan zijn en toch nog mensen uit dat kleine landje tegen kunt komen.

Wij reden ook nog door Whistler. Één van de beroemdste ski plekken op de wereld. De huizen daar zijn mini kastelen en onbetaalbaar. Wel mooi om te zien.
Even buiten whistler gingen we een zijstraatje in en kwamen we wat meer in een bos gebied.
"Ik kan jullie niets beloven, maar de kans dat je hier een beer ziet is vrij groot" Zei Barrie
Wij zagen geen beer..
Wij zagen er 3!
Voor de statistieken... Dat is even veel als onze 11 maanden daarvoor.
De eerste beer zagen we niet direct zelf. Er stonden namelijk wat auto's stil op de weg en Barrie zij toen al: " Ik wed dat daar een beer is ".
Het was een heel mooie hazelnoot bruine "black bear". Die zat rustig wat groen gras te eten in de berm op ongeveer 15 meter afstand. We gingen uit de auto en dan besef je toch dat je "maar" 15 meter van een beer staat. Gelukkig was de beer niet in ons geïnteresseerd.
Op het einde van de weg was er nog een mooie waterval waar we even bij hebben staan kijken.
Toen we weer terug reden was daar een andere beer, dit keer een echte zwarte "black bear".
Daarna kwamen we weer langs de beer die we al op de heenweg hadden gezien. 20 meter verder was dan nummer 3, een grote zwarte beer waar we nog een leuk filmpje van hebben gemaakt.
Een aantal dagen later kwamen we ook nog 2 beren langs de snelweg tegen. Heel veel beren daar! Echt geweldig om te zien.


Toch zitten wij nu wel weer in stadsgebied.
Opeens heel veel mensen! Zijn we niet meer gewend.....
Na een jaar in de wildernis merk je toch hoeveel drukker het leven is in de stad en beseffen wij heel goed dat wij dat liever niet hebben als dagelijks leven in de toekomst.
Maar wat bijzonder is hier in Canada.. Je kunt in de stad zitten, maar met een rit van 20 minuutjes toch in een groot natuurgebied zitten en watervallen bekijken.


Het is heel erg fijn voor ons om de laatste dagen hier in Canada met mijn neef Barrie, zijn vrouw Angela en hun 2 zoontjes en dochtertje. Het voelt een beetje als vakantie en Barrie laat ons allemaal geweldige locaties zien in de omgeving. Ook is het leuk om voor de kinderen te zorgen. Hun dochtertje Kaitlynn (ik hoop dat ik het goed schrijf) is nu 4 maanden oud en heeeeel erg schattig. Op een uitstapje mocht ik haar ook dragen in een soort kangeroe draagzak op mijn buik. Dat was echt een leuke ervaring en er waren ook allemaal mensen die spontaan tegen mij gingen praten.


Wij gaan de komende dagen hun helpen met verhuizen van Squamish naar Maple Ridge.
En natuurlijk zondag even heel hard juichen voor het nederlands elftal! (toch wel grappig om de Canadese verslaggeving van de wedstrijd te volgen omdat die redelijk neutraal is)

Dit was alweer mijn laatste verhaal dat ik schrijf voordat wij naar Nederland gaan. Rosalie zal dan nog een slot stuk schrijven als we weer zijn aangekomen.
Alhoewel we hier toch met gemengde gevoelens weg gaan omdat dit zo'n mooi land is kijken we er ook weer naar uit om iedereen in Nederland weer te zien.

Tot snel!