In the Middle of Nowhere

Hallo lieve lezers,

Weer erg bedankt voor alle leuke (en bezorgde) reacties. Dat is altijd een verrassing voor ons om te zien. En het betekend dat zelfs na 8, 5 maanden ons blog nog veel wordt gelezen. Grote dank daarvoor. Zoals de titel al zegt, is dit blog geschreven in The Middle of Nowhere... Vrijdag 28 februari was ons laatste dag at Helena Lake Ranch. Een raar idee nadat we er 3,5 maand hadden gewoond en na de vrienden die we hadden gemaakt. Maar we gingen maar naar zo'n 7 km verderop. Namelijk naar Amber haar buurvrouw Judy! We hebben daar een paar leuke en een paar rustige dagen gehad voordat we, op vrijdag 7 maart, naar Tatlayoko gingen. Inmiddels gaan we hier al bijna weer weg (aankomende woensdag 19 maart). Maar ik heb nog heel wat te schrijven over deze avonturen. Ik zal beginnen met een stukje dat nog over Helena Lake gaat.

In het begin van februari hadden we een coldsnap die wel twee weken duurde! Dat was de langste én koudste coldsnap voor ons en het was erg moeilijk om het huis (en onszelf!) warm te houden. Één nacht in één van de coldsnaps was het wel van 0 naar -30 graden Celsius gegaan! Het was een enorm verschil in temperatuur en daardoor ging het hout heel erg kraken en knallen. Sommige knallen waren zo hard dat we erdoor wakker schrokken en ze leken erg op harde geweersschoten. Het hout maakt zoveel lawaai aangezien het vocht in het hout opeens heel snel in temperatuur verlaagd. Hierdoor zet het uit en krijg je kleine barsten in het hout die enorm veel lawaai met zich mee brengen. We hadden wel al -30 meegemaakt, maar niet zo'n temperatuurverschil waardoor wij hier niet voor gewaarschuwd waren. We lagen de hele nacht wakker, het klonk best wel eng! Iedereen hoopte dat dit de laatste koude periode was, maar nadat het voor twee dagen "warm" was (-10), ging de temperatuur alweer flink naar beneden voor een week. 8 Februari is tot nu toe onze koudste dag hier geweest met temperaturen van -37 graden Celsius! Maar het was echt een schitterende dag met enorm veel zon en een blauwe lucht. Toen we bij Judy waren was het ongeveer elke dag -15 graden met soms wat warmer en soms wat kouder. En toen we hier in Tatlayoko aankwamen hadden we voor het eerst weer temperaturen BOVEN 0!

Nu een stukje over mijn eerste keer dogsledding op 10 februari.
Vandaag was de eerste dag dat de extreem lange coldsnap over was, maar toch was het nog behoorlijk koud. Het was rond de -10 graden, maar er stond erg veel koude wind. Dus voor dogsledding was ik behoorlijk goed ingepakt. Handwarmers, toewarmers, snowpants, sjaal, muts, trui, jas, mittens en ook goggles kwamen door de wind en de sneeuw goed van pas! Andy haalde me om 9.30 op en we reden naar de plek van waar hij wilde beginnen. Hij legde mij het basisprincipe uit en toen konden we de honden in hun tuigjes doen en op de juiste plek zetten. Op dit moment weten de honden al goed wat er gaat gebeuren en wat er van ze wordt verwacht en ze worden enorm enthousiast. Toen de laatste honden op hun plek stonden moest ik in de slee gaan zitten en Andy sprong achterop. Daar gingen we! Ik moest veel heen en weer bewegen in de slee zodat het voor Andy makkelijker is om te sturen in de mochten. En er waren een paar scherpe bochten! Het was schitterend en de honden genoten er enorm van. Na zo'n 20 minuten kwamen we bij een plek aan waar we moesten stoppen. Ik moest snel uit de slee klimmen en met beide voeten op de rem staan om te voorkomen dat de honden er weer vandoor gingen. Andy had namelijk met iemand afgesproken, maar die man was er niet en de honden waren erg ongeduldig. Andy sprong in de slee en riep dat ik de rem moest los laten. "Huh, WHAT?" Ja ik moest opeens rijden! Ik was best wel zenuwachtig en was er totaal niet op voorbereid. Dus daar gingen we weer.. De honden gingen erg snel, er waren heel veel scherpe bochten en heuvels waardoor ik veel van links naar rechts moest "lopen" terwijl je maar twee ski's hebt waar je voeten op moeten staan. Af en toe stapte ik bijna mis.. "Rule number one: NEVER let go." Oke, Andy. Na een tijdje was ik niet zo zenuwachtig meer en de honden gingen wat minder snel en het ging een heel stuk beter. Het was echt heel erg tof om te doen en mee te maken!

Woensdag 19 februari zijn we met Liam en Amber naar town geweest. We hebben lekker gegeten bij een Sushi restaurant en waren allemaal een beetje melig. Daarna zijn we naar de bibliotheek gegaan waar ze de film "Genetic Roulette" draaiden. De film ging over genetisch gemodificeerd voedsel en de gevolgen daarvan. Weer een schokkende documentaire. Maar ik vind het erg fijn om er meer over te weten en om er meer van bewust te zijn. Voordat de film begon hadden we nog wel een grappig momentje onderling.. We beseften ons namelijk dat we tussen allemaal netjes geklede mensen zaten en hoe wij eruit zagen.. Cowshit aan onze jassen en schoenen, varkenspoep en voer aan onze broek en jassen. Oh farmlife.. HAHA

En tenslotte nog een paar leuke dingen over onze laatste dagen op Helena Lake.
- Één van de dagen dat de rest weg ging om firewood te doen mocht ik thuis blijven om (leerzame) spelletjes te doen met de tweeling. Ik begon met Reese en hij vond de spelletjes erg leuk en gezellig. Daardoor ging hij me allemaal knuffels geven en het was ook de hele tijd: "Kissie?". Maar nu komt de grap. Oliver wilde daarna geen spelletjes meer met mij doen, want hij zei: "Because you love Reese and not me." HAHA hoezo schattig. Ja Oliver was een beetje jaloers.

- 18 februari kreeg ook ik eindelijk mijn eerste rijles in een handmatige auto. Het is geen fijne auto en het was redelijk moeilijk in de sneeuw, maar het was wel erg tof!

- Freek heeft al verteld over het slachten van de koe, maar ik heb nog een paar kleine dingen die ik erover kwijt wil. De eerste dag waren er namelijk een paar grappige momenten. Toen Rudy de tong in een vuilniszak had gedaan kwam Amber ermee naar me toe en vroeg of ik de tong wel even wilde afspoelen. "Uh, oke." Zo'n koeientong is echt super groot en voelt behoorlijk raar aan doordat de bovenkant zo ruw is, dus erg makkelijk was het niet. Ach niet iedereen kan zeggen dat hij/zij een koeientong heeft mogen afspoelen. Toen dat klaar was, was het tijd om alle organen uit de koe te halen voordat we de koe naar binnen brachten. We begonnen met het hart. In vergelijking met een varken is zo'n koeienhart echt enorm groot. Erg mooi en interessant om te zien. Maar het leukste was: Amber vroeg of ik het hart aan Montey wilde geven, dus om hem makkelijker mee te kunnen nemen had Rudy er een soort handvat aangemaakt "Your new purse (schrijf je dat zo?)". HAHA dus ik loop met een hart alsof het een handtas is, op zoek naar Montey. Zie je het voor je? De komende dagen waren erg lang en erg druk, maar het was een geweldig proces om mee te maken en de tweede avond hadden we al een pound ground beef door de pasta. Verser kan niet!

En nu komt het tweede deel van mijn blog. De allerlaatste dagen bij Helena Lake, de eerste dagen bij Judy en ons verblijf in Tatlayoko!

Ik begin bij woensdag 26 februari. Wat toevallig de dag was dat ik voor de tweede keer mee mocht dogsledding! Het was wel grappig aangezien Andy speciaal naar mij vroeg. Volgens hem was ik de beste "driver" van de groep en dat vond ik toch best wel leuk! Het was echt super! Het was nog veel leuker dan de eerste keer, het ging veel beter en bovenal: Ik had mijn eerste Moose gezien! De honden gingen erg snel deze dag en vlogen door alle bochten heen. Daardoor zagen we de Moose maar heel even, maar ik was allang blij er nu één gezien te hebben. Geweldige dieren zeg. In totaal waren we zo'n 2,5 uur weggeweest en ik heb wel voor zo'n 10 km zelf mogen rijden. We reden toen op een schitterend meer waar de zon lekker boven ons scheen en de lucht mooi blauw was. In de mooie witte sneeuw kon je veel verse sporen zien van onder andere Moose, Wolven en Coyotes. En het was stil... Heel stil. Schitterend gewoon. Ik heb de hele rit op het meer mogen rijden en door de vele bochten en heuvels heb ik mooi mijn steering kunnen oefenen. Andy had het erover dat ik ergens moest gaan werken waar ik mijn eigen honden kon hebben en met races mee moest doen. Haha. Toen ik weer terug was bij de ranch zijn Freek en ik bezig geweest onze koffers te pakken. En wonder boven wonder ging dat opeens heel snel. Wow. Alle leuke kaartjes hadden we van de muren gehaald en ingepakt en daardoor voelde de suite echt heel kaal. De volgende dag was de verjaardag van Reese en Oliver! Vandaag kwamen ze weer thuis en hebben we hun verjaardag gevierd. De volgende dag hadden we hun birthday dinner, Steve zijn specialiteit: Sushi! Judy, haar zoontje Wyatt en haar ouders kwamen mee eten en dan zou ze ons na het eten zo mee terug kunnen nemen. In de middag had ik nog afscheid genomen van alle dieren (Vooral Frank, Rosie en Emma ;) en hadden Liam, Oliver en Amber hele lieve dingen in ons boek geschreven. Oliver had mijn familie en huis getekend en vroeg hoe je "I miss you" schrijft. Ahhw..

Judy heeft echt een heel erg mooi, knus en zo leuk ingericht huisje. Freek en ik voelden ons meteen thuis. Paarden, koeien en andere ranch symbolen komen overal in haar huis terug. We hebben hier een kamer in het huis, maar aangezien we hier toch niet zo lang zijn is dat geen probleem. De tijd hier voelt als een soort vakantie. We hadden voor het eerst sinds maanden tot half 9 "uit" kunnen slapen en hier kunnen we eerst rustig ontbijten voor we met de dagelijkse chores beginnen. Judy heeft een melkkoe en onder andere een paar varkens die we dagelijks moeten melken/voeren. "Plotchy", de melkkoe, hoeft pas om 9.30 uur worden gemolken en we doen dat met de hand. Dus elke ochtend zitten Freek en ik gezellig samen haar te melken. Het is erg peaceful en rustgevend. Plotchy geeft ons vaak bijna 4 gallons (1 gallon is 4 liter) per milking, dus we zijn altijd wel even bezig. Daarna zijn het nog een paar kleine dingen en de varkens voeren. Wanneer we weer in het huis komen kunnen we vaak lunchen en daarna hebben we tijd om een boekje te lezen of iets. Een paar middagen hebben we firewood gedaan, maar ook dat is hier een heel stuk makkelijker en sneller. Judy heeft alleen een kachel in de woonkamer die een deel van het huis verwarmd en verbruikt daardoor veel minder en veel minder groot hout. In een paar uurtjes hadden we al genoeg brandhout voor een paar weken. Daarnaast lagen de bomen al op een handige plek en waren ze al goed droog. In de avond hebben we ook nog een paar taken te doen, maar dat is maar een halfuurtje werk.

Judy heeft trouwens ook een schitterende piano waar ze vaak hele mooie liedjes op speelt. Ze kent veel mooie nummers die wij ook erg leuk vinden zoals Caledonia. Zo gezellig! Maandag 3 maart had Freek Judy veel geholpen in het huis en later had hij heerlijke Nederlandse pannenkoeken gemaakt. We hadden de dag ervoor al zelf kwark gemaakt en dit in combinatie met Judy haar jam en Freek zijn pannenkoeken was erg smakelijk! De volgende ochtend met de chores kwam Liam opeens binnen gelopen in de barn. Leuk om hem weer te zien. Hij vroeg of we mee wilde naar Helena Lake, haha ze misten ons al! Erg lief, maar we wilden Judy helpen met een aantal dingen. We zullen wel langskomen wanneer we terug zijn van Tatlayoko! Ook hadden we vandaag op de workaway site een feedback achter gelaten voor Amber en even later zagen we een super lieve feedback die ze voor ons had geschreven. Ik zal hem hieronder neerzetten:

Be careful with these two. They are so loveable that you may not be able to let them go. What a kind and thoughtful young couple. They were a pleasure to have around. Very open minded, great company and willing to try anything. Low maintenance, not fussy and entertained themselves between projects. Patient and methodical, they will never abuse any of your vehicles, tools, etc. I could trust them to operate anything and leave them here at the ranch alone, knowing that they would be responsible.

They settled in right away and got along well with everyone: the family, the animals and other workaways that came through while they were here. In fact, their next stop became my neighbours place after they met them. They took on Canadian winter with great success and no complaint. I think they may have fallen in love with Canada as much as Canada fell in love with them and have a feeling we will see them again :)


Ik maak nu een klein sprongetje naar vrijdag 7 maart. Onze reis naar en ons verblijf in: Tatlayoko!
Om 8.30 waren Amber en Liam er om ons op te halen. Liam ging mee voor de rit. Het was een schitterende dag. Het was -12 graden buiten, het was zonnig en de lucht was strakblauw. Een mooie dag voor deze mooie rit. Het was een rit van 4 uur, maar we hebben maximaal 10 auto's gezien onderweg. Nadat we een uurtje hadden gereden hadden we geen radio meer, geen telefoonservice, geen internet, helemaal niks. En dat bleef ook zo de rest van de rit. Het was niet zo dat het niet werkte, nee, het is er gewoon helemaal niet. Zo grappig voor ons om te bedenken dat er gebieden zijn waar je voor uren geen mobiele telefoon zou kunnen gebruiken. Onderweg zagen we veel sneeuw en in die sneeuw veel sporen van herten en andere dieren. We reden over de Fraser River en toen moesten we een heuvel op. Dat was een klein beetje spannend, want daar rijden veel "logging trucks" en Amber wees een paar "runaway lanes" aan. Dat is een rijstrook speciaal voor een logging truck die op hol is geslagen of waarvan de remmen niet meer werken. Zo'n rijstrook gaat van de weg af en een heuvel op zodat het zo'n truck hopelijk stopt. Een enge gedachte.. Onderweg had Amber veel verhalen over de paar huizen die we zagen. Op dit punt van de rit zagen we dat de temperatuur buiten steeds met een graad omhoog ging. Dit was zo cool. We reden namelijk weg met -12 graden buiten en nu werd het langzaam wel 7 graden!! WOW Lente!!! Daardoor lag hier ook bijna geen sneeuw en zagen we voor het eerst sinds maanden weer MODDER! Maar het eerste dat ons op viel waren de mooie Tatlayoko mountains en de harde wind die er stond. Inmiddels waren we al even in de Chilcotin, dit ligt nog steeds in British Columbia, maar is een ander gebied dan de Cariboo. En we naderden de Tatla Valley. Amber vertelde dat deze mensen als ze naar de stad gaan om gewoon boodschappen te doen, ze naar dezelfde stad als Amber moeten! Dus ze moeten wel 3 uur rijden voor gewoon boodschappen! Dus nu kunnen jullie al een beetje begrijpen waarom we dit The Middle of Nowhere noemen...
En toen was het tijd om kennis te maken met onze hosts Eliza en Dave. Twee leuke en aardige mensen. Vooral Eliza was erg leuk en fijn om mee te werken. Rond 16.00 gingen Amber en Liam weer weg en kregen wij van Eliza een rondleiding in het huis waar wij zouden verblijven en van haar terrein. Eliza woont samen met haar man Dave, maar ze heeft nog steeds haar eigen huis en haar eigen stuk grond, zo'n 7 km verderop. Daar staat ook het huis waar wij in verbleven. Wow wat een huis! Het was een schitterend, ruim en perfect huisje! Er stond een grappig klein houtkacheltje in de woonkamer die ons hele gedeelte van het huis altijd goed verwarmde. Eliza had wat boodschappen voor ons gedaan en we zouden hier de meeste maaltijden gezellig met met z'n tweeën eten. Alhoewel we het huisje mooi hadden kunnen bewonderen, konden we er helaas nog niet verblijven. De wc en het water werkten namelijk niet! De sceptic tank was namelijk bevroren......... Bij onze eerste locatie stroomde de wc vaak over waardoor de vloer steeds nat was, in de suite at Helena Lake wilde de wc opeens helemaal niet meer doorspoelen en dan zul je zien dat ons allereerste project hier : Plumbing zal zijn...... Je kunt misschien begrijpen dat Freek en ik een beetje teleurgesteld waren. Er was wel een outhouse, maar Eliza was zo aardig dat ze wilde dat we in ieder geval de eerste avond gewoon een douche en water hadden, dus bleven we in hun huis slapen.. De volgende dag begon al vroeg. Om 6.40 werden we wakker en om 8.00 uur ging Eliza met ons de morning chores doen. Dit is vooral de dieren uit hun hokjes laten (daar blijven ze in gedurende de nacht om ze tegen roofdieren te beschermen). We beginnen met Hector de Protector. De mooie grote beschermhond. Dan laten we de schapen eruit, sommige kippen, de ganzen en de kalkoenen en moet wordt alles worden gevoerd en geven we ze water. Al snel kwamen we erachter dat de ganzen niet zo leuk zijn.. Ze zijn er de hele tijd op uit om mij en ons aan te vallen en één keer met de evening chores was ik even in hun hok om er voer in te doen toen ze er snel aan kwamen gerend om me aan te vallen. Ja ze bijten hard! Daarnaast zijn er ook een paar hanen die ons graag aanvielen. Erg leuk.. Maar wel erg leuk waren de varkens. Eliza heeft ook een paar hele leuke paarden en een hele kudde Higland koeien. Wat een leuke koeien zijn dat! Zij ging die elke ochtend voeren met de tractor en Freek en ik zouden even bezig in een gebied om brandstapels te maken van dode bomen en takken. Een project waar we in de herfst ook veel mee bezig zijn geweest. We hebben nog een koe verplaatst en we konden lekker even samen lunchen. Het was erg leuk en fijn om even steeds onze eigen maaltijden klaar te maken. Helemaal na die drukke maanden. Na lunch was er een buurman om naar de sceptic tank te kijken en GELUKKIG werkte alles weer aan het eind van de middag.

Zondag 9 maart hadden we (per ongeluk) lekker uitgeslapen. We waren mooi om 8.30 buiten om aan de chores te beginnen zoals we hadden afgesproken, of tenminste we dachten dat het 8.30 was. Wat bleek nou, vannacht was de klok een uur voorruit gegaan waardoor we dus eigenlijk pas om 9.30 buiten waren. Oeps! Maar gelukkig vond ze het niet erg en begint ze sowieso een uur later op zondag. Toen we in de barn aan waren gekomen stond ons een leuke verrassing te wachten. Pia, één van de varkens, had namelijk gedurende de nacht haar piglets gekregen! Ze had 8 mooie en gezonde piglets. Wat een geweldige dieren zijn het ook. Na de chores hebben we weer anderhalf uur gewerkt aan de takken en de rest van de dag waren we druk bezig met de koeien en kalfjes. We moesten namelijk helpen met inenten, ontwormen, de eartag moest gecontroleerd worden en daarna mochten ze weer weg. Eliza had al de koeien gelokt met hooi. En toen konden we steeds een groepje koeien achter een hek sluiten en steeds één koe moest in de kleine ruimte waar we hem konden insluiten. Vaak ging dat erg goed, maar sommige gekke koeien probeerden steeds over de hekken heen te springen of gingen trappen. Het was af en toe best spannend werk!

Maandag 10 maart begon weer hetzelfde. Nadat we wat takken en bomen hadden weggebracht gingen we weer verder met de koeien. We hadden de vorige dag namelijk niet alle koeien kunnen doen, dus we gingen verder met waar we gebleven waren. Het was een schitterende dag. In de ochtend lagen overal laagjes ijs en in de middag is dat altijd een plas water. Het voelde vandaag wel als 10 graden! Het werken was erg leuk en gezellig en Freek en ik worden al steeds beter met die koeien. We waren vandaag rond 14.30 klaar zodat we nog wat tijd voor onszelf hadden. We besloten een korte wandeling te maken en Eliza had verteld waar we heen konden gaan. Onderweg daarheen vonden we overal herten keutels en geweien. Schitterend. We liepen heuvel opwaarts en toen we op de heuvel stonden hadden we een schitterend uitzicht over het Tatlayoko meer en over de berg, Niut. Adembenemend. Om 16.30 waren we terug om de evening chores te doen wat simpelweg in houdt dat we iedereen naar bed moeten brengen. Met de meeste dieren gaat dat erg goed, maar vooral de schapen zijn soms erg lastig.

Dinsdag 11 maart hebben we alleen in de ochtend moeten werken. Eliza ging daarna namelijk met twee bulls naar de slager en had wel gevraagd of we mee wilden gaan, maar we bleven liever op de ranch. Woensdagochtend hebben Freek en ik met een heleboel voerzakken gelopen en om 10.00 zijn we even naar het mini postkantoor gegaan. Haha zo'n grappig postkantoor! Hij is ook alleen op woensdag en vrijdag geopend. Daarna zouden we weer met koeien bezig. (We hebben elke dag wel met koeien moeten werken haha). Dit keer bij Dave. Daar staan nog zo'n 90 koeien. Dit zijn vooral de koeien die straks in april kalfjes zullen krijgen. We moesten ze allemaal in een bak zien te krijgen aangezien er een paar kalfjes in zaten die bij de koeien bij Eliza haar huis moeten blijven. Na een tijdje hadden we alle koeien erin en na lunch konden we bezig met de koeien die we niet nodig hadden er weer uit te laten. We worden hier steeds beter in! Weer bij Eliza vroeg ze aan Freek of hij haar kleine auto even achteruit wilde rijden zodat zij de tractor kon terug zetten. Freek deed dat erg netjes en we waren allemaal best trots. Maar nu komt de grap.. Het vorige meisje dat hier op de ranch verbleef had de deurhendel afgebroken waardoor Freek niet wist hoe hij uit de auto kon komen en hij probeerde wat knopjes in te drukken. Ondertussen deed ik de deur van buiten open en had Freek per ongeluk op een vergrendelknopje gedrukt. Dus toen hij de auto weer dicht gooide viel hij in het slot en de enige sleutel die Eliza had zat in de auto.... Oeps! Maar gelukkig vond Eliza het geen probleem en inmiddels heeft ze al een andere sleutel.

Donderdag 13 maart was best een beetje speciaal voor mij. De ochtend was weer hetzelfde als de voorgaande en na de dagelijkse taken gingen we weer bezig met de koeien. Er waren namelijk nog een paar kalfjes die nog gedaan moesten worden. Dit keer vroeg Eliza aan mij of ik steeds de tweede vaccinatie wilde doen. Maar de laatste keer dat ikzelf bloed heb moeten laten prikken namen ze wel 10 buisjes af en het ging toen niet helemaal goed. Sindsdien was ik een beetje bang en zenuwachtig geworden voor naalden en dergelijke. Toen Eliza het voorstelde werd ik dan ook erg zenuwachtig. Maar het ging best wel goed en uiteindelijk vond ik het een heel stuk minder eng. Ik ben vooral daarom ook erg blij dat ik het toch had gedaan! Ook Freek heeft heel stoer een paar kalfjes gevaccineerd. Na de avond taken zijn we even met Eliza mee gegaan om bij hun thuis avond te eten. Freek had heerlijke Hollandse pannenkoeken gemaakt. Voor het eten konden we weer even heel luxe op internet en de vele leuke reacties lezen! Vrijdag was een hele lange en zware dag. We waren al redelijk moe en hadden zware benen toen we net begonnen en we hadden de hele dag heen en weer moeten lopen, heuvels op en af, hekken open en dicht moeten doen, dieren vangen en voeren... Maar de ochtend begon wel heel erg leuk! Toen we in de barn aankwamen bleek Nona, één van de varkens, aan het bevallen te zijn! Freek heeft er de hele ochtend bij gezeten en hij heeft wel 3 piglets geboren zien worden. Wat een leuke en mooie beestjes zijn het ook. In de middag hadden we onder andere ook een paar bulls gedaan (vaccineren en alles). Rond 18.00 uur waren we klaar voor de dag en Freek en ik waren zo moe dat we "eventjes" op bed zijn gaan liggen. Om 22.00 werden we wakker en hebben we nog snel eten gemaakt, haha.

Zaterag 15 maart was het erg nat en grauw buiten en er stond enorm veel wind met horizontale hagel, sneeuw en regen. Oftewel een dag waar je beter lekker binnen kan zitten of werken. En dat hebben we dan ook gedaan. Vandaag wilde Dave ons graag om hem te helpen in de nieuwe pigbarn die ze aan het bouwen zijn. Hij is bijna klaar, maar de metalen hekken moesten nog op hun plek gezet worden. Het was best grappig aangezien Dave zelf geen idee had van wat er gedaan moest worden of waar hij mee bezig was. Hij gaf ons de plattegrond en wees aan waar alle spullen lagen en wilde er eigenlijk zelf weer vandoor gaan. Gelukkig was Freek erg goed en kon hij de kaart lezen en begrijpen en met zijn aanwijzingen hadden we tegen het eind van de middag alles op zijn plek staan. Vandaag waren we rond 16.00 klaar en konden we ons voorbereiden op de zware dag die zou komen.... Zondag zouden we namelijk de koeien verplaatsen. Het was erg jammer want dan kon ik dit eindelijk doen en dan gebruikten ze geen paarden hiervoor! Bummer. Alles was op de voet.. Alle koeien die bij Dave stonden moesten namelijk naar Eliza haar plek worden gebracht. Daar blijven de koeien gedurende de lente en zomer. Het is in totaal 7 km, maar dat is dan wel met veel enorme heuvels en in totaal hebben we wel meer dan 20 km gelopen.. Als je al het rennen achter de verdwaalde koeien mee rekent. PFF WAT WAS DAT ZWAAR! Dave reed voorrop in de tractor met wat hooi en de koeien liepen achter hem aan, tenminste dat hoorden ze te doen, en wij liepen met z'n drieën achterop. We hadden een paar moeilijke stukjes waar iemand een gate open had laten staan waardoor een aantal koeien op hun land liepen.. Na een tijdje hadden we ze gelukkig weer bij de andere koeien. Toen we over de helft waren kon je zien dat veel koeien de weg naar huis wisten en begonnen ze voor de tractor uit te lopen. Wat waren we blij toen we om 15.30 eindelijk konden lunchen. Wat een dag!

Maandag 17 maart was erg druk en lang, maar het waren veel dezelfde dingen als voorgaande dagen. Dinsdag was wat specialer aangezien het alweer onze laatse (volledige) dag was in Tatlayoko! Wat is dat snel gegaan.. In de ochtend hebben we vooral veel dingen in het huisje gedaan en in de middag hebben we Eliza nog geholpen met een aantal dingen buiten. Woensdagochtend om 8.00 vertrokken we met Dave. Hij zou ons tot Williams Lake brengen en vanaf daar zou Judy ons ophalen. Dave zette ons met onze spullen af bij de bibliotheek om vanaf daar opgehaald te kunnen worden. Het was alleen nog een beetje wazig wie en wanneer ons op zou komen halen, dus wij stonden rustig te wachten. Vandaag was ook mijn moeder jarig, dus ik was blij dat ze daar Wi-Fi had en dat ik haar even kon feliciteren. Na een tijdje kwam er een man binnen gelopen die dacht dat we zwervers waren of iets (achteraf gezien leek ik dat misschien ook wel met mijn stukke jas, mijn gat in mijn broek en die smerige laarzen HAHA) en hij begon zo'n raar gesprek met ons. Ach hij hield ons wel gezelschap. Toen hij opeens heel abrupt wegliep zagen we Judy al aankomen, dus alles is goed gekomen en inmiddels zijn we weer veilig bij Judy thuis.

We hebben echt een super tijd gehad in Tatlayoko en het is een schitterend gebied. Toch zijn we blij terug te zijn in de Cariboo. En gelukkig is het hier nu ook lente aan het worden. Een gedeelte van de sneeuw is al vervangen door zand en/of modder en de temperatuur is gedurende dag ongeveer 0 graden! We are getting there!

We hebben hier geen Wi-Fi en kunnen dus geen Whattsapp berichtjes krijgen of versturen. Maar we hebben wel gewoon internet voor e-mails en facebook berichten. Hetzelfde geldt voor de plek waar we in april zulllen zijn. Dus houd daar rekening mee. Voor degenen die ons adres willen hebben: In het begin van april zouden we weer een adres kunnen geven. We zullen daar zo'n 4 weken blijven en gaan daar rond 2 april heen.

Er is nog veel meer dat ik zou willen vertellen, maar ik zie dat mijn blog al echt heel erg lang is..... Waarschijnlijk wat té lang. Ik hoop dat het geen sleur is om te lezen. Het is met veel plezier geschreven en ik hoop dat jullie het met plezier zullen lezen. Freek zijn volgende verslag zal gaan over onze tijd bij Judy (deel 2) en onze eerste dagen in Lillooet!