Not frozen yet...

Misschien tegen alle verwachtingen in....
We zijn nog niet bevroren! ;)

Ik begin dit verslag gewoon waar Rosalie was gestopt met die van haar.
De dag van maandag 18 November was één van de koudste die we tot dan toe in Canada hadden meegemaakt.
Gelukkig heben wij goede kleding waardoor het allemaal wel mee valt. Maar af en toe moeten we tijdens het werk bijvoorbeeld onze handschoenen af doen...

Elke ochtend melk ik de de koeien. En altijd als ik in de ochtend wakker wordt dan doe ik een klein gebedje: "ik hoop dat ze schone tepels hebben".
Het klinkt wel een beetje raar om daar je ochtend mee te beginnen.
Maar om je handen in een bakje met water te stoppen om daarmee de tepels van de koe schoon te maken als het min 20 is....

Maar buiten dat het koud is, is het ook wel vreedzaam. Als de melkmachine bezig is heb je nog even de tijd om rustig wakker te worden.
Ondertussen heb ik mezelf aangeleerd om de melk-routine te doorlopen én half in droomland te verkeren. Maar toen ging dat allemaal nog niet zo makkelijk.

Ooit een melkmachine gezien? Degene die wij hier hebben bestaat uit een melkbus waarop je een vacuüm slang aansluit. Uit de melkbus lopen dan 2 andere slangetjes naar een verbindings stuk waarop 4 soort zuignappen zijn aangesloten. Als de vacuüm machine wordt aangezet ontstaat er een soort "gesloten circuit" waardoor de zuignappen lucht naar binnen zuigen (en voor de rest nergens lucht ontsnapt). Om een zuignap op de koe te plaatsen moeten de andere 3 zuignappen dicht worden gehouden. Hiervoor is een soort vinger yoga nodig omdat dit eigenlijk gewoon te groot is voor je hand. Daarna is snelheid de sleutel tot succes. Als de eerste zuignap is geplaatst gaat de machine pulseren. (maakt een "klik" "klik" "Klik" geluid) Als de volgende zuignap wordt geplaatst moet dat snel gebeuren aangezien anders de eerst zuignap zijn zuigkracht verliest en er dus weer af valt. Als die dan per ongeluk in de modder onder de koe valt, begint die vrolijk de drek op te zuigen...
En geloof mij.. dat zuigt! (engels: That sucks)
Het is mij al een keer gelukt, en dan moeten alle leidingen weer worde schoongemaakt voordat je verder kan.
Nadat de ochtend taken zijn gedaan (half 8 tot half 10) is het tijd voor het ontbijt en vrije tijd. Of het door het werk is of doordat we het zelf maken... maar het ontbijt is altijd OVERHEERLIJK! Amber maakt vaak een overheerlijke yoghurt/kwark van de koemelk waardoor de dan een banaan en vanilla blenderd. (als blenderd een woord is...)
Daarnaast is er altijd wel fruit dat ze verkrijgt door wat handel te doen met bevriende boeren. Ze heeft zoveel biologisch geweldig voedsel in huis dat ofwel zelf is gemaakt hier op de ranch ofwel door vrienden die ook niet werken met antibiotica enz.

In de middag heb ik nog wat boogschiet training gedaan. Oliver (één van de tweeling) vind het leuk om de pijlen vast te houden. Als ik er dan een nodig heb gooit hij hem in de lucht, waarna ik hem op vang en weg schiet. Ik heb ook geprobeert hem wat begin dingen te leren over boogschieten.. maar de boog is eigenlijk nog te zwaar voor hem om alleen vast te houden.. laat staan te spannen.
Die avond hebben wij met zijn alle de film "blow" gezien. Met Johny Depp.
Het was een waargebeurt verhaal over één van de grootste Cocaïne handelaren in de wereld. Een goede film gespeeld door goede acteurs.

Dinsdag begon de dag weer met de ochtend routine. Dit keer was Amber er ook niet bij tijdens het koemelken omdat het blijkbaar al zo goed ging dat ik het alleen kon proberen. Die dag was mijn gebedje niet verhoord en waren de tepels zeer recent in een verse koeienvlaai gedoopt. :(
Toen ben ik ongeveer 5 minuutjes bezig geweest met een sopje om alles weer mooi schoon te maken. Toen ik uiteindelijk klaar was om te melken kwam had de melkmachine bijna geen zuigkracht. (het zat me niet zo mee die ochtend).
Toen begon de checklist om te zien of er een gedeelte van de machine niet goed in elkaar zat. Rosalie had ondertussen Amber opgehaald en samen gingen wij kijken wat er aan de hand was. Het was moeilijk te voelen of er iets niet goed zat met vingers die half bevroren waren maar uiteindelijk kwamen we met zijn alle tot de conclusie dat alles goed in elkaar zat...
Wat uiteindelijk bleek was dat de melkmachine was bevroren in de tijd dat ik bezig was met de tepels schoon maken. We hadden hem toen snel naar binnen gebracht en met warm water doorspoelt. Sinds dien halen we de melkmachine pas naar buiten als we daadewerkelijk klaar zijn om te melken.

Soms is het melkproces wel een beetje stressvol.
De koe is namelijk de hele tijd aan het eten en als de bak leeg is gaat die gewoon weg. (en neemt alles wat aan haar hangt met zich mee....)
Het voer dat we aan haar geven bestaat uit 2 scheppen alfalfa (soort samengeperst gras) en graan. Amber wil de koeien zo min mogelijk graan geven want graan is giftig voor een koe!
GIFTIG!!!
toen ik dat voor het eerst hoorde had begreep ik dat niet helemaal. Zover ik wist geven veel boeren behoorlijk wat graan aan hun dieren en ze zagen er altijd nog best vrolijk uit.
Toen vertelde Amber een verhaaltje hoe het volgens haar in elkaar zat.
De koe en zijn zelfvergiftiging:
Lang lang geleden, waren er eens een aantal boeren die goedkoop aan het graan dat overbleef naar het bierbrouwen konden komen. Toen ze dat aan hun koeien voerden begonnen ze opeens veel meer melk dan normaal te geven. Dat is geweldig dachten de boeren! Toen gingen de koeien dood....
Dat was dan weer wat minder dachten de boeren.
Toen probeerden de boeren de hoeveelheid graan dat een koe kan eten langzaam op te bouwen. De gemiddelde melk koe van tegenwoordig kan veel meer graan verdragen dan vroeger en wordt dus langzamer vergiftigd. Dat de levensduur ook behoorlijk korter is geworden.... tjah.
Melk koeien kunnen tegenwoordig soms wel meer dan 40! liter melk per dag geven...
Hier bij Amber is dat dus een stuk lager (veeel minder graan) ongeveer 8 liter per dag.
Omdat geiten nog slechter tegen graan kunnen. (een emmer en dan is het met een geit gedaan) moeten wij altijd heel goed opletten dat de deur naar waar het voer staat altijd op slot is als we weg gaan. Iedereen die ooit geiten heeft gehad weet hoe goed ze zijn in ontsnappen en daarna zichzelf in de problemen te brengen. Amber heeft het al een keer gehad dat geiten teveel graan aten en daardoor het loodje legden.
Ik weet trouwens niet zeker of dit verhaal over graan de waarheid is. Het klinkt heel geloofwaardig maar ik had het nog nooit eerder gehoord. Als het wel zo is vind ik het wel interessant om te weten.

Tegen het einde van de werkzaamheden kwam Amber naar mij toe om te vertellen dat over een halfuurtje de slager zou komen om het varken dat in de schuur hing in bruikbare stukken te snijden. Ik vond dit mega interessant en ging dus kijken. Mij zat het altijd een beetje dwars dat ik bij de slagerij werkte maar niet altijd precies wist welk gedeelte van het dier ik nou voor mij zag.
Ik ga nu eventjes terug in de tijd naar het moment dat Balsy Malone (varken) nog vrolijk rond knorde. De zondag hiervoor was namelijk de dag dat wij het voorbereidende werk hadden gedaan, aangezien een varken eerst minimaal 2 dagen moet "hangen" voordat het vlees gebruikt kan worden. Het volgende stukje tekst bevat een korte beschrijving van de reis van het varken van de wei naar de schuur. Als je dit liever niet leest ga dan verder bij het stukje hierna. ;)

Ik wil dit namelijk nog wel even beschrijven aangezien het toch een belangrijk onderdeel van het proces is. Vlees was namelijk ooit een dier, en hierdoor werd ik mij dit heel goed bewust.
Toen de slager er was moest ik de quad ophalen en daarmee naar de varkens weide rijden. Even later kwam Amber met één van haar geweren. We hadden een emmertje graan en daarmee gaven we de andere varkens eerst wat eten. Toen zochten we Balsy Malone uit en namen hem door het hek naar een ander stukje wei dat een klein stukje weg was van de andere varkens. Daar gooiden we de rest van het graan neer en begon Balsy rustig te eten. Amber lade het geweer en gaf het aan Rudy (de slager). Toen zei Amber:
Bedek wel je oren want het is een behoorlijk luide ....
"KNAL!!"
Voordat Amber was uitgepraat had Rudy al geschoten. Ik was nog op tijd want ik zag de slager richten maar Amber werd verrast.
Het ging allemaal heel snel. Rudy wist precies wat die deed, en het schot was precies goed. Op dat moment is alles even helemaal stil behalve het geluid van de echo van het schot.
Het varken verstijfde plotselling en viel naar 2 seconden om. Na de laatste stuiptrekkingen lag het stil. Er kwam eerst wel wat bloed uit het gaatje in zijn voorhoofd maar de hoeveelheid viel wel mee. Al met al duurde het ongeveer 20 seconden vanaf het schot totdat het varken stil lag. Amber vertelde mij toen dat ze dit toch wel de beste manier vond van een varken slachten. Als ik mijn vlees wil verkopen zei ze, moet ik het naar een slager toebrengen. De varkens ervaren dan behoorlijk wat stress door het vervoer in de trailer. Hier is het varken in zijn vertrouwde omgeving en (*kliene onderbreking om 2 jakhalzen over het meer te zien lopen. Het is niet helemaal leuk om ze te zien aangezien ze een bedreiging vormen voor de geiten en varkens...)
Het varken is rustig terwijl die zijn voer kan eten.
Eerst sneed Rudy het gedeelte waar Balsy zijn naam aan heeft te danken af omdat dit het vlees kan bederven. Daarna maakte hij een snee in de achterpoten waardoor een ijzeren ketting kon die we aan de quad bevestigden. De achilespees van een varken kan zijn hele gewicht dragen! Best bijzonder.
Daarmee sleepten wij het varken naar de schuur en hingen wij hem op. Dat moest dan wel via een catrol systeem want zo licht was hij niet. Toen heeft Rudy de ingewanden verwijderd en daarna de huid en het hoofd. Toen was dat gedeelte van het werk gedaan.

2 dagen later was het dus tijd om alles in mooie stukjes te snijden. Omdat dit een mannetjes varken was die niet gecastreerd was zat er de mogelijkheid in dat het vlees stonk als het werd gebakken (nadat het was bevroren). Daarom wou amber een kleine test doen voordat ze de slager er allerlei mooie stukken van liet snijden. 2 dagen terug had ze een klein stukje vlees afgesneden en die bevroren. toen ze het daarna ontdooide en in de pan deed stonk het naar urine. Amber weet ook niet hoe dat kwam, en niet ieder mannetjes varken heeft dat... maar ze baalde er behoorlijk van dat het met deze wel zo was. Daarom had ze maar besloten er salami worst van te maken. Doordat de salami niet bevroren wordt en ook niet gebakken (koud gerookt) gaat het vlees niet stinken. later meer over onze worst maak avonturen.

Woensdag 20 November begon een klein beetje anders dan normaal. Leo had besloten dat hij vandaag naar Vancouver zou vertrekken. Wat hij aan Amber vertelde was ongeveer dit:
Met alle respect, jullie Canadezen zijn gek. Deze temperaturen zijn niet normaal (het was die dag min 25) en ik ben hier niet mentaal op voorbereid.
We moesten hier allemaal behoorlijk hard om lachen en die dag vertrok hij met de bus naar Vancouver. (7 uur rijden....)

Donderdag had Amber het vlees van het varken naar een buurman gebracht die alles tot gehakt heeft gedraait. Van diezelfde buurman kon ze ook een worst-stop-apparaat lenen (machine waarmee je worst kan maken). Maar voordat we de worst konden maken stond er eerst iets anders op de planning. Namelijk "gingerbread man" decoreren! Ik weet niet of jullie het sprookje van het gember mannetje kennen of misschien kennen jullie hem van de film "shrek". Waar het op neer komt is dat Amber uit de winkel gember koekjes in de vorm van een mannetje had gehaal en er zaten allemaal dingetjes bij die je er op kon doen. Het was heel gezellig en super leuk om die kindertjes zo te zien knutsellen.
Vrijdag begon de dag weer met de ochtend werkzaamheden. We hebben het al goed onder de knie en dan gaat alles ook wat sneller.
Na het ontbijt ben ik samen met Tait (11 jaar) gaan ijsvissen. toen we alle spulletjes hadden en we zouden net op het ijs gaan, kwam Amber naar mij toe of de tweeling ook even mee mocht.
Natuurlijk mocht dat... maar ik wist ook dat we dan niets gingen vangen ;)
Het duurde even voordat we wat gaten in het ijs hadden geboord want de "auger" (soort boor) was niet helemaal scherp meer. Toen zat ik daar lekker rustig terwijl de tweeling een miljoen manieren uitprobeerde om elkaars nek te breken. Toen één van de tweeling besloot ijswater in het rond te gaan gooien besloot ik dat het wel genoeg was voor die dag. Volgende keer alleen samen met Tait dan maar..

Die middag ook maar even de hoeveelheid kruiden opgezocht die we nodig hadden voor de salami want die avond stond het worst maken op het programma.
Het recept zei dat we rum nodig hadden.. maar uiteindelijk bleek dat Amber niet genoeg rum in huis had. Na een telefoontje met de buurman bleek dat er ook wijn aan toegevoegd kon worden.
Rond 8 uur die avond waren we dan zover om met de worst te beginnen.
Het appaaraat was niet meer dan een bus waarin het gehakt ging. Aan de ene kant van de bus was een smalle opening waardoor het gehakt in de huls werd gespoten. Aan de andere kant was er een onderkant die door een hendel steeds verder kon worden opgeschoven en daarmee het gehakt naar buiten stuwde.
En toen begon het salami avontuur...
We begonnen met de grote hulsen. Amber wist niet precies hoe zij het moest doen en het ging niet heel makkelijk. Alle worst maak ervaring die ik bij de slagerij had opgedaan was niet veel waard aangezien er maar weinig gelijkenis was.
Toch zat de sfeer er goed in en hadden we al snel de slappe lach.
"Dit is echt de enige manier dat ik hem goed vast kan houden" zei Amber met een dikke salami worst tussen haar benen..
Daarna moest ik een slokje uit mijn jampotje nemen waar (door de buurman gebrouwen) bier in zat om bij te komen.
We hadden 51 Kilo gehakt. En 17 grote hulzen.
In iedere huls kon maximaal 2.5 Kilo... dus we hadden te weinig grote hulzen. Gelukkig waren er nog meer.. Maar die waren heel wat kleiner.
Ondertussen was het al half 10.
Toen de grote hulzen op waren moesten we dus overstappen op kleinere. (medium maat)
Dat ging zoveel langzamer en die waren ook weer snel op. (ook waren ze erg droog en braken ze veel af).
Dus toen moesten we over op de aller kleinste maat... We hadden nog maar 1 bus vol... En we als we 2 grote hulzen hadden gehad waren we binnen 10 minuten klaar geweest. Nu duurde het tot 11 uur..
We hadden ze toen snel in een lege koelkast gelegd die we gebruikten om ze in te laten "vermenteren ??". Dat moest nog 2 dagen en daarna konden we ze roken.

Zaterdag was gezellig dagje, maar voor de rest niet iets om hier uitgebreid over te gaan schrijven. ;)
Zondag daarentegen was wat interessanter.
Die dag ging Anne (duits meisje) weg om op te passen bij mensen die hier een uurtje vandaan wonen. Na 5 dagen zou ze weer terug komen.
Die avond nam Amber ons mee naar de stad. Eerst gingen wij naar Walmart (grootste winkelketen ter wereld?). Daar heb ik een paar winterlaarzen gekocht die ik hier hard nodig heb. Gelukkig is het daar niet zo duur dus het was goed mogelijk voor ons. We hebben toen ook twee hele toffe Canada mutsen gekocht.
Daarna was het movie night! Amber nam ons mee naar de lokale bioscoop. We hebben toen de film "catching fire" gezien (vervolg op The hunger games). Dat was echt super omdat we net de boeken hadden gelezen. Het was best een goede film en kwam erg met de boeken overeen.

Maandag was een lannnnnnnnnnnnnnnnnnnnnge dag.
De wekker ging om 5.30 want om 9 uur moesten we bij de buren zijn en daarvoor moesten alle ochtendwerkzaamheden op de ranch worden gedaan. Toen moesten we ook een koe van hier inladen die ze door de dierenarts lieten testen of ze zwanger was. Ik had begrepen dat ze alleen die koe gingen doen en dat we dan weer terug gingen. Wat bleek....
We gingen rond de 200 koeien vangen en testen.....
Maar eerst de koe van onze ranch. Het was behoorlijk belangrijk vaar haar, want als ze niet zwanger was.... tjah dan was ze binnen een maand hamburger.
De vorige keer dat ze was getest was ze "open" (betekend niet zwanger.) De dierenarts die haar toen had getest was niet helemaal geweldig... volgens Amber was hij daar maar wat rond aan het graaien en kwam hij er met een bloederige arm uit. (de zwangerschapstest gaat via de kont van de koe) Toen ze vroeg aan de dierenarts of dat wel normaal was zei hij dat het heel vaak gebeurt.
Maarja die dag was Amber dus heel nieuwsgierig wat het oordeel zou worden.
Eerst zag het er niet zo goed uit.
De dierenarts voelde iets groots wat hij dacht was een gezwel dat voorkwam dat de koe zwanger kon worden. Toen hij verder voelde zei hij opeens:
"Wacht eens even... hier zit gewoon een groot kalf in! Het gezwel was een opgezette klier wat normaal was bij een vergevorderde zwangerschap. Nu haalt dit de reputatie van de andere dierenarts behoorlijk naar beneden aangezien de kalf al 3 weken oud was toen hij de test deed. ook had die dierenarts toen een voorspelling gedaan over de bevallingsdatum van een andere koe hier (dat kan vaak op 2-3 weken nauwkeurig). Hij zat er 3 maanden naast...
Dus opeens verwachten wij hier een kalfje rond januari. :P

Er is nog zoveeeel dat ik eigenlijk moet schrijven... maar Ik ben nu al meer dan een week te laat met het posten van dit blog verhaal. Het is nog maar de helft. maar ik plaats alvast dit zodat er wat te lezen valt. De dagen zijn zo vol met allemaal fantastische gebeurtenissen dat het blogschrijven er een beetje bij inschiet.